thadivine
Alpiniste Kundalini
- Inscrit
- 22 Mai 2007
- Messages
- 670
Gisteren was het dan zo ver: mijn eerste hogere dosis paddo's. De afgelopen anderhalve maand heb ik nu 3 keer getript, 1 keer op +-20 gram, een keer op +-30 gram met wat passiebloem en gisteravond een dosis iets boven de 40 gram, in een theetje samen met wat skullcap. Wellicht vrij snel achter elkaar, maar ik had echt het gevoel iets in te moeten halen dat ik de afgelopen 17,5 jaar gemist heb.
Van te voren was er al wat wiet doorheengegaan. Ik was later gekomen, maar was na 1 klein jointje al aan het hallicuneren...
Nadat we (met zn 3en) de thee ophadden, kwam het direct al vrij sterk op.
Ik had direct het gevoel dat er zich deze avond een verhaal ging afspelen, dat van te voren eigenlijk al bepaald was. Ik wist echter alleen nog niet wat. In het begin leek het alsof iemand anders de hoofdrolspeler van het verhaal zou zijn maar steeds meer realiseerde ik dat ik het was. Dat niet langer hij de leider was, maar dat ik deze nu had. Vrij raar uberhaupt. Het was alof ik me eigen leven moet leiden en niet het volgen van anderen waar ik normaal de neiging toe heb.
We hebben even tv gekeken, ik weet niet meer precies wat maar dat maakte ook niet uit, we zaten in de woonkamer en ik wou er eigenlijk meteen alweer weg. De gordijnen waren eng-perfect en het was er niet prettig. We bleven er nog een tijdje zitten en daarna namen we ons de missie om de sokken van een van ons te halen. Dit heeft ons zo'n uur a anderhalf gekost en intussen hadden zich er al vele scenes afgespeeld. Ik had heel sterk steeds het gevoel alsof alles om me heen nep was, alles alleen maar een hologram, geen werkelijkheid. Ergens in deze anderhalf uur werd dit zó sterk dat ik plotseling alles begreep. Ik begreep hoe het leven in elkaar zat... Helaas was dit een soort ingeving en het moment erna was het weer verdwenen. Maar dat gelukzalige moment kan ik me nog heel goed herinneren.
Er heeft zich in de tussentijd zoveel afgespeeld dat het een grote chaos in mijn hoofd is. Sommige dingen weet ik gewoon niet meer, die waren blijkbaar niet belangrijk genoeg. Op 1 moment pakte een vriend eenofandere pin uit de keukenla en ging daarmee zwaaien en mij bedreigen. Nu begrijp ik dus waarom er altijd word gezegd: scherpe dingen weghalen. Hij was continue op de rand van bad-gaan sinds dat hij het gevoel had dat er een meisje aan zijn been zat. Ik werd steeds een beetje meegesleurd in zijn trip.
ook was er een moment dat mijn been oncontroleerbaar werd en zo heb ik 2 keer de tafel omvergeschopt.
Toen we eenmaal bij zijn sokken waren kreeg hij ze niet meer aan en na 10 minuten ofzo is dit eindelijk dan toch gelukt.
Ik had het idee even naar de tuin te gaan maar hij had het idee het huis uit te gaan. Op het moment dat hij dit zei klonk dit me erg goed in de oren: Het huis uit, het avontuur tegemoet
.
Buiten leek alles een soort 18e eeuwse omgeving, maar nog steeds leek alles totaal gemaakt, nep. We zijn toen 50 meter naar een bankje gelopen en weer terug (in 10 min). Het huis moest afgesloten worden en de lichten uit. Het huis binnenkomen was nog even moeilijk maar uiteindelijk slaagde we er wel in. Na alle lichten uitgedaan te hebben zijn we gaan lopen.
We liepen nergens naartoe, gewoon waar onze voeten ons brachten. Alles leek nog steeds heel nep. We zijn door een bankiersbuurt heengelopen, waar ik later me realiseerde hoe kut zo'n leven wel niet moest zijn, en dat ze wel cocaine moesten gaan snuiven om zoiets vol te houden. Het licht was er ook heel naar.
Het centrum was uitgestorven. Geen cafe meer open, het leek ons allemaal heel bizar. De hele avond klopte er gewoon iets niet. We zijn door vele buuten heengelopen, waar een vriend zich realiseerde dat hij later ook zozou worden als de mensen in deze huizen. Gewoon nette normale geslaagde mensen. Ik maakte duidelijk dat dit totaal niet mijn weg was, maar wat dat wel zou zijn wisten we niet. Misschien moet dat nog ingevuld worden. Is het nog aan mij dit te creëeren.
Zo zijn we door vele "dimensies" heengelopen.
Al de hele tijd had ik gekleurde patronen voor mijn ogen. Misschien zie ik op zo'n moment mijn gedachtenpatronen??
Na een hele tijd lopen kwamen we bij een iets lager gelegen poortje. Ik vond het doodeng daar door te gaan, het was pikdonker en ik zag aan de andere kant geen uitgang maar een soort vage reflectie.
Na even teruggeschokken te zijn durfde ik het toch aan en eenmaal erdoorheen voelde het geweldig. We waren in een nieuwe dimensie, de natuur hoewel pikdonker voelde het daar echt aan als iets totaal nieuws en hemels iets.
We liepen door een soort tunnel van bomen, maar voor mij was alles gehalicuneerd. Overal kleurrijke patronen en de echte wereld was slechts een vage zooi.
We hadden het gevoel dat we echt die-hard bezig waren en besloten een klein paadje het open veld in te nemen.
Alweer was dit een totaal nieuwe dimensie. Er stonden een paar mooie eiken los van elkaar en eindelijk was er rust... Dit moment waarop ik pas echt een praatkick kreeg (ik had tot nu toe al veel meer gepraat dan ik normaal doe). Ik lulde maar door over hoe alles andere dimensies waren en over hoe de hele wereld niet echt was, slechts een illusie en vanalles. Alles wat er maar in me op kwam. Het landschap veranderde in aan 1 kant een maisveld, aan de ander kant koren. Later aan beide kanten mais. Ik genoot tot nu toe ontzettend van de wandeling.
Op een gegeven moment raakte een vriend een maisplant aan. Dit ritselde en bewoog en ik schok daar zo ontzettend van dat ik letterlijk de angst/adrenaline vanuit de plek in mijn lichaam waar het het meest dichtbij was naar mijn hoofd voelde schieten. Het resultaat was een soort paniekaanval en ik kreeg nog meer energie, aan de ene kant was er paniek, aan de andere kant vond ik het alleen maar lekker.
Ik ging nog meer en sneller praten en de patronen voor mij ogen veranderde in doodshoofdjes en een soort machinerotoren die in elkaar staken. Dat laatste had ik al eerder gezien die avond, dat ging toen samen met een soort opkruipende doornstruiken.
We liepen zolang door totdat we weer op open veld kwamen en later weer in het bos. Aan het einde van de weg was een perfect viekant van licht dat maar niet dichterbij wou komen. We hebben voor mijn gevoel er een halfuur naar toe gelopen terwijl het eigenlijk maar 3 minuten waren... Ik wou zo snel mogelijk uit het donker omdat de sterke patronen me maar bangmaakte. Tegelijkertijd genoot ik er toch nog steeds van.
We hadden inmiddels 3 uur lang gelopen en onze lijven waren dood maar dan ook doodop, overal pijn. Het was zo'n uur teruglopen en in die tijd waren mijn metgezellen in dit avontuur allebij al zowat uit de trip. Ik tripte nog gewoon door, de patronen waren er nog steeds, maar wel weer positiever. We kwamen weer door de bankiersbuurt en ik vond het weer allemaal maar naar.
Toen we eindelijk thuis waren ploften we op de bank en hebben we nog even tv gekeken. Eerst deed deze het niet maar we wisten hem weer aan de praat te krijgen gelukkig Het signaal was er niet en we krijgen die ruis. Hier leken allemaal patronen in te zitten en ik kreeg heeel sterk het gevoel dat dit altijd door het signaal heen zat om ons te hypnotiseren.
Daarna hebben we nog even gelachen om wat sekscommercials (wat is er anders op tv om 4 uur) en hoe nep het allemaal was en allemaal met dezelfde stemmen ingesproken enz. We konden het ons niet voorstellen dat iemand hier daadwerkelijk naar toe zou bellen.
We hadden de keus: LSA, Jointje, of slapen. Het werd slapen want we waren op, lichamelijk iig.
Ik sliep op de bank en dat was niet zo lekker, om half 6 sliep ik nog steeds niet en zag nog steeds patronen en was licht angstig.
Op een gegeven moment kwam de kat en ik keek vanuit de bakk naar de kat die boven me op de rand stond. Hij keek naar buiten en hij leuk me plotseling heel wijs. Ik voelde het alsof wij mensen maar doen alsof wij de hogere diersoort zijn of zelfs geen dieren. Maar opdat moment ervaarde ik echt dat wij mensen niets zijn in vergelijking met dieren of iig deze kat. Hij wist het geheim van het leven. Hij had iets heel buitenaards over zich hoe hij uit het raam aan het kijken was en met de hor aan het spelen was, rechtopstaand. Hij was zoveel meer dan wat hij voor aangenomen wordt..
Vandaag voel ik me wel lekker mellow, pijn im me lijf, afwezig, en ik heb nog steeds geen grip op wat ik gister ervaard heb. Vooral het moment dat ik het leven volledig begreep is me heel erg bij gebleven. Alleen is het heel jammer dat ik weer vergeten ben wat ik me realiseerde. Iets met matrix, dat weet ik nog wel, maar wat?? (matrix, btw niet als in de film etc maar als in gevoel. Boodschap achter de film mss wel ongeveer).
Dat was me weer een lekkere trip, totaal anders dan de vorige 2. Maar dit keer heb ik ook echt het gevoel dat het even verwerkt moet worden. De zucht naar een nieuwe trip is weer even weg. Dit is te heftig om echt vaak mee te maken.
mvg
Van te voren was er al wat wiet doorheengegaan. Ik was later gekomen, maar was na 1 klein jointje al aan het hallicuneren...
Nadat we (met zn 3en) de thee ophadden, kwam het direct al vrij sterk op.
Ik had direct het gevoel dat er zich deze avond een verhaal ging afspelen, dat van te voren eigenlijk al bepaald was. Ik wist echter alleen nog niet wat. In het begin leek het alsof iemand anders de hoofdrolspeler van het verhaal zou zijn maar steeds meer realiseerde ik dat ik het was. Dat niet langer hij de leider was, maar dat ik deze nu had. Vrij raar uberhaupt. Het was alof ik me eigen leven moet leiden en niet het volgen van anderen waar ik normaal de neiging toe heb.
We hebben even tv gekeken, ik weet niet meer precies wat maar dat maakte ook niet uit, we zaten in de woonkamer en ik wou er eigenlijk meteen alweer weg. De gordijnen waren eng-perfect en het was er niet prettig. We bleven er nog een tijdje zitten en daarna namen we ons de missie om de sokken van een van ons te halen. Dit heeft ons zo'n uur a anderhalf gekost en intussen hadden zich er al vele scenes afgespeeld. Ik had heel sterk steeds het gevoel alsof alles om me heen nep was, alles alleen maar een hologram, geen werkelijkheid. Ergens in deze anderhalf uur werd dit zó sterk dat ik plotseling alles begreep. Ik begreep hoe het leven in elkaar zat... Helaas was dit een soort ingeving en het moment erna was het weer verdwenen. Maar dat gelukzalige moment kan ik me nog heel goed herinneren.
Er heeft zich in de tussentijd zoveel afgespeeld dat het een grote chaos in mijn hoofd is. Sommige dingen weet ik gewoon niet meer, die waren blijkbaar niet belangrijk genoeg. Op 1 moment pakte een vriend eenofandere pin uit de keukenla en ging daarmee zwaaien en mij bedreigen. Nu begrijp ik dus waarom er altijd word gezegd: scherpe dingen weghalen. Hij was continue op de rand van bad-gaan sinds dat hij het gevoel had dat er een meisje aan zijn been zat. Ik werd steeds een beetje meegesleurd in zijn trip.
ook was er een moment dat mijn been oncontroleerbaar werd en zo heb ik 2 keer de tafel omvergeschopt.
Toen we eenmaal bij zijn sokken waren kreeg hij ze niet meer aan en na 10 minuten ofzo is dit eindelijk dan toch gelukt.
Ik had het idee even naar de tuin te gaan maar hij had het idee het huis uit te gaan. Op het moment dat hij dit zei klonk dit me erg goed in de oren: Het huis uit, het avontuur tegemoet
.Buiten leek alles een soort 18e eeuwse omgeving, maar nog steeds leek alles totaal gemaakt, nep. We zijn toen 50 meter naar een bankje gelopen en weer terug (in 10 min). Het huis moest afgesloten worden en de lichten uit. Het huis binnenkomen was nog even moeilijk maar uiteindelijk slaagde we er wel in. Na alle lichten uitgedaan te hebben zijn we gaan lopen.
We liepen nergens naartoe, gewoon waar onze voeten ons brachten. Alles leek nog steeds heel nep. We zijn door een bankiersbuurt heengelopen, waar ik later me realiseerde hoe kut zo'n leven wel niet moest zijn, en dat ze wel cocaine moesten gaan snuiven om zoiets vol te houden. Het licht was er ook heel naar.
Het centrum was uitgestorven. Geen cafe meer open, het leek ons allemaal heel bizar. De hele avond klopte er gewoon iets niet. We zijn door vele buuten heengelopen, waar een vriend zich realiseerde dat hij later ook zozou worden als de mensen in deze huizen. Gewoon nette normale geslaagde mensen. Ik maakte duidelijk dat dit totaal niet mijn weg was, maar wat dat wel zou zijn wisten we niet. Misschien moet dat nog ingevuld worden. Is het nog aan mij dit te creëeren.
Zo zijn we door vele "dimensies" heengelopen.
Al de hele tijd had ik gekleurde patronen voor mijn ogen. Misschien zie ik op zo'n moment mijn gedachtenpatronen??
Na een hele tijd lopen kwamen we bij een iets lager gelegen poortje. Ik vond het doodeng daar door te gaan, het was pikdonker en ik zag aan de andere kant geen uitgang maar een soort vage reflectie.
Na even teruggeschokken te zijn durfde ik het toch aan en eenmaal erdoorheen voelde het geweldig. We waren in een nieuwe dimensie, de natuur
hoewel pikdonker voelde het daar echt aan als iets totaal nieuws en hemels iets. We liepen door een soort tunnel van bomen, maar voor mij was alles gehalicuneerd. Overal kleurrijke patronen en de echte wereld was slechts een vage zooi.
We hadden het gevoel dat we echt die-hard bezig waren
en besloten een klein paadje het open veld in te nemen.Alweer was dit een totaal nieuwe dimensie. Er stonden een paar mooie eiken los van elkaar en eindelijk was er rust... Dit moment waarop ik pas echt een praatkick kreeg (ik had tot nu toe al veel meer gepraat dan ik normaal doe). Ik lulde maar door over hoe alles andere dimensies waren en over hoe de hele wereld niet echt was, slechts een illusie en vanalles. Alles wat er maar in me op kwam. Het landschap veranderde in aan 1 kant een maisveld, aan de ander kant koren. Later aan beide kanten mais. Ik genoot tot nu toe ontzettend van de wandeling.
Op een gegeven moment raakte een vriend een maisplant aan. Dit ritselde en bewoog en ik schok daar zo ontzettend van dat ik letterlijk de angst/adrenaline vanuit de plek in mijn lichaam waar het het meest dichtbij was naar mijn hoofd voelde schieten. Het resultaat was een soort paniekaanval en ik kreeg nog meer energie, aan de ene kant was er paniek, aan de andere kant vond ik het alleen maar lekker.
Ik ging nog meer en sneller praten en de patronen voor mij ogen veranderde in doodshoofdjes en een soort machinerotoren die in elkaar staken. Dat laatste had ik al eerder gezien die avond, dat ging toen samen met een soort opkruipende doornstruiken.
We liepen zolang door totdat we weer op open veld kwamen en later weer in het bos. Aan het einde van de weg was een perfect viekant van licht dat maar niet dichterbij wou komen. We hebben voor mijn gevoel er een halfuur naar toe gelopen terwijl het eigenlijk maar 3 minuten waren... Ik wou zo snel mogelijk uit het donker omdat de sterke patronen me maar bangmaakte. Tegelijkertijd genoot ik er toch nog steeds van.
We hadden inmiddels 3 uur lang gelopen en onze lijven waren dood maar dan ook doodop, overal pijn. Het was zo'n uur teruglopen en in die tijd waren mijn metgezellen in dit avontuur allebij al zowat uit de trip. Ik tripte nog gewoon door, de patronen waren er nog steeds, maar wel weer positiever. We kwamen weer door de bankiersbuurt en ik vond het weer allemaal maar naar.
Toen we eindelijk thuis waren ploften we op de bank en hebben we nog even tv gekeken. Eerst deed deze het niet maar we wisten hem weer aan de praat te krijgen gelukkig
Het signaal was er niet en we krijgen die ruis. Hier leken allemaal patronen in te zitten en ik kreeg heeel sterk het gevoel dat dit altijd door het signaal heen zat om ons te hypnotiseren. Daarna hebben we nog even gelachen om wat sekscommercials (wat is er anders op tv om 4 uur) en hoe nep het allemaal was en allemaal met dezelfde stemmen ingesproken enz. We konden het ons niet voorstellen dat iemand hier daadwerkelijk naar toe zou bellen.
We hadden de keus: LSA, Jointje, of slapen. Het werd slapen want we waren op, lichamelijk iig.
Ik sliep op de bank en dat was niet zo lekker, om half 6 sliep ik nog steeds niet en zag nog steeds patronen en was licht angstig.
Op een gegeven moment kwam de kat en ik keek vanuit de bakk naar de kat die boven me op de rand stond. Hij keek naar buiten en hij leuk me plotseling heel wijs. Ik voelde het alsof wij mensen maar doen alsof wij de hogere diersoort zijn of zelfs geen dieren. Maar opdat moment ervaarde ik echt dat wij mensen niets zijn in vergelijking met dieren of iig deze kat. Hij wist het geheim van het leven. Hij had iets heel buitenaards over zich hoe hij uit het raam aan het kijken was en met de hor aan het spelen was, rechtopstaand. Hij was zoveel meer dan wat hij voor aangenomen wordt..
Vandaag voel ik me wel lekker mellow, pijn im me lijf, afwezig, en ik heb nog steeds geen grip op wat ik gister ervaard heb. Vooral het moment dat ik het leven volledig begreep is me heel erg bij gebleven. Alleen is het heel jammer dat ik weer vergeten ben wat ik me realiseerde. Iets met matrix, dat weet ik nog wel, maar wat?? (matrix, btw niet als in de film etc maar als in gevoel. Boodschap achter de film mss wel ongeveer).
Dat was me weer een lekkere trip, totaal anders dan de vorige 2. Maar dit keer heb ik ook echt het gevoel dat het even verwerkt moet worden. De zucht naar een nieuwe trip is weer even weg. Dit is te heftig om echt vaak mee te maken.
mvg