Tripverslag 8 januari 2008
Ingrediënten:
- ritueel en meditatie
- 3 gram Syrische wijnruit (Syrian Rue / Peganum Harmala)
- 30 gram verse Mexicaanse paddestoelen (Stropharia Cubensis)
Omstandigheden: alleen (geen sitter), thuis.
Ik heb mijn best gedaan zo goed mogelijk in woorden te vatten wat ik heb meegemaakt, maar jullie snappen hopelijk dat het niet meer dan een benadering is.
Ik vraag me af wat er was gebeurd als er een sitter bij was geweest. Of ik dan in een ambulance afgevoerd zou zijn. Want ik heb het idee dat mijn lichaam het zeer zwaar te voorduren heeft gehad, hoewel ik me achteraf hartstikke gezond voel.
Don't try this at home. Dit is geen kinderspel.
Voorbereiding
Ik ben vanochtend om acht uur opgestaan. Ik heb één boterham met jam gegeten en een kopje zwarte thee gedronken. Om half één eet ik een boterham met jonge kaas en drink een kopje witte thee. Nooit eerder heb ik vantevoren gevast. Het is interessant. Elke keer dat ik aan eten denk denk ik eraan dat vandaag een speciale dag is. Mijn laatste zoveel trips werden nogal spontaan ondernomen, zonder al teveel voorbereiding. De trip van vanavond is gepland. Ik ben er al enkele dagen bewust mee bezig.
Ik had de hele ochtend lichtelijk honger. Normaal ontbijt ik met twee of drie boterhammen en eet ik minstens elke drie uur een soortgelijke hoeveelheid. Nu heb ik na de tweede boterham deze dag, die van half één, geen last meer van een hongerig gevoel.
Ik heb mijn kamer gestofzuigd en netjes gemaakt. Alles voelt nu schoon en voorbereid. Toen ik zin had om muziek te luisteren heb ik in plaats van hiphop rustige muziek met zinnige teksten opgezet: Elly & Rickert. Ik heb een goed telefoongesprek gevoerd met een goede vriend. Nu ben ik de boodschappen aan het voorbereiden, ik moet zorgen dat ik makkelijk eten in huis heb voor tijdens de coming down, wanneer ik, ook als ik niet gevast heb, ontzettend honger heb. Ik kom erachter dat gistprodukten niet aan te raden zijn in combinatie met MAOI. Oeps... vanmiddag bij die ene boterham nog biergistpillen geslikt. Die slik ik normaal drie keer daags. Zal het vanavond maar overslaan.
Vier uur. Ik drink een kopje groene thee en lees wat op het psychonautenforum. Zojuist ben ik naar de supermarkt geweest. Ik was zo ontzettend kalm. Op een brugje heb ik staan genieten van het uitzicht. Meeuwen die trots op de top van de gevels van grachtenpanden stonden. De zwanen die statig door het water gleden. Een halfgezonken bootje. De prachtige lucht en de mooie koepel van de Marekerk. Ik liet het allemaal op me inwerken. De pracht en de tijdloosheid, het moment.
Twintig over vijf. Ik heb zojuist een heerlijke pastamaaltijd bereid. Helaas mag ik er nog niet van snoepen. Maar hij staat alvast klaar, voor na m'n trip!
Buiten is het nog licht, de dagen worden kennelijk weer langer; het was me nog niet opgevallen. Ik wacht nog even voor ik met het bereiden van de paddestoelenthee begin en de Syrische wijnruit ga afwegen. Ik kijk een aflevering van Ruri no Shima en laat de winkels ondertussen sluiten en de schemering invallen. Straks, als het buiten enigszins rustig is ga ik verder met mijn ritueel.
Tien voor zeven. Ik heb drie gram Syrische wijnruit tussen mijn kaken vermaalt en pas na twee minuten doorgeslikt. De fijngesneden paddestoelen staan te borrelen op het vuur. Mijn slaapbank is uitgeklapt, de verlichting gedimd. Er licht een doek klaar voor na het douchen. Het is stil in huis. Ik ben er klaar voor.
Twee over zeven. Het paddenstoelenbrouwsel is ingeschonken en staat met een zakje citroengrasthee op smaak te komen. De met liefde bereidde toverdrank is bijna klaar voor inname...
De trip
Ik zit op mijn bed en drink de thee. Daarna lepel ik nog wat van de paddestoelstukjes op, maar verder dan de helft kom ik niet. Het is niet echt lekker en mijn maag vind het wel welletjes. Ik ga even liggen. Ik voel me zwaar worden. Ik ruik m'n zweet. Ik wil schoon zijn voordat ik verder ga. Ik ga naar de douche. Alle geluiden die ik hoor gaan gepaard met een elektronisch aandoend gezoem. Ik kom de douche haast niet meer uit. Terwijl ik onder de straal warm water sta zeg ik tegen mezelf dat als ik me nu laat gaan ik de komende uren onder die waterstraal sta. Ik moet terug naar m'n kamer, op m'n zachte bed liggen.
Dat lukt. Ik droog me af en strompel terug naar m'n kamer. Ik voel me niet lekker, ik moet liggen. Gelukkig heb ik mijn kamer vantevoren in gereedheid gebracht. De verlichting is gedimd. Ik kruip onder de dekens en stop oordopjes in m'n oren om de geluiden van buiten buiten te sluiten.
Een tijdje neem ik met interesse waar wat er in mijn hoofd gebeurd. Ik beleef dat het neuronenbombardement of hoe heet dat, iets met overstimulering van receptoren in de hersenen, begint. Ik voel en hoor het in mijn hoofd. Ik weet niet of ik er de hele tijd bewust bij blijf terwijl het opbouwt. Op een gegeven moment realiseer ik me in ieder geval dat er kei- en keihard op m'n hersens of m'n psyche of weet ik 't ingebeukt wordt. Er is dat scherpe geluid, dat tegelijkertijd voelbaar is en een sensatie is. Het is als een cirkelzaag die de lagen van mijn persoonlijkheid één voor één openzaagt, als een sloophamer die me openbreekt.
Het is alsof duizend kinderen tegelijk aan me trekken en zeggen: "Kom, kom, speel met me!" Ik heb m'n hoofd opengezet en nu stroomt alles naar binnen. De hele wereld, het hele universum. Dit is met geen mogelijkheid meer te stoppen.
Alles is hier. Er is lust, vrouwen die naar me lonken en zeggen: "Hee, je bent hier toch om lol te maken?" Ik ben me bewust van m'n lichaam, dat zich heel duidelijk gereed maakt voor het uitleven van passie en lust. Ik wil hier niet in meegaan. Ik ga er tegenin en de vrouwen veranderen in demonen, het zijn slechts energieën.
Ik ga verder. Er gaan duizend emoties door me heen. Ik voel verdriet, ellende. Verschillende malen voel ik een buitenaardse entiteit die met me communiceert, die het verhaal van zijn universum en alles daarin m'n hoofd in pompt in een ontzettend hoog tempo. Ik denk: "Dit is niet normaal. Dit doet een gezond mens zichzelf niet aan."
Ik wil rust, gewoon rust, maar er is geen rust. Er is een oneindige hoeveelheid informatie die aan me trekt, die me uit elkaar trekt. Ik denk, waar wil ik heen, ik moet me ergens op richten, ik moet een doel hebben. Mijn lichaam is totaal uitgeput. Ik wil rust. Er is steeds dat besef: je moet kiezen, kies wat je wilt doen, wie je wilt zijn, je kunt niet NIET kiezen. Er is geen ontkomen aan. Ik word gek.
Wie ik dacht dat ik was, het blijkt allemaal zo willekeurig. Ik brabbel: er is een wereld, er is een plaats die Leiden heet, ik heb een lichaam en bevind me op [mijn adres]. Daar lig ik op een bed. Ik noem allerlei dingen op die mijn leven mijn leven maken. Ik klamp me eraan vast, maar het zijn zulke dunne draden, ze bieden nauwelijks houvast.
Ik verlies mezelf. Het lukt me niet meer alle informatie waar ik uit besta bij elkaar te houden. Alles brokkelt af, ik verdwijn, ga ten onder in de zee aan informatie. Ik moet focussen. Ik moet een doel hebben. Ik moet iemand zijn. O god, er is zóveel, dit is zó overweldigend. O god, laat dit stoppen, ik heb m'n lesje geleerd, mij is duidelijk mijn plaats gewezen. Hou op, STÓÓÓP!!!
Ik wil m'n bewustzijn verliezen, maar dat is geen optie. Er is geen ontsnapping mogelijk. Ik smeek: laat het ophouden! Laat alles zwart worden en laat me morgen wakker worden in de wereld die ik ken. Ik herinner me eraan dat ik mezelf drugs heb toegediend, dat ik vol moet houden, dat het vanzelf overgaat. Mijn lichaam heeft het gigantisch te verduren, is totaal uitgeput. Soms denk ik 'ik moet eten', en dan open ik mijn ogen maar mijn kamer is mijn kamer niet meer, alles is energie en het is onmogelijk op te staan en de keuken te bereiken, mocht die nog bestaan.
Ik heb echt het gevoel dat het helemaal fout gaat met m'n lichaam. Een hele tijd prevel ik 'rust, rust, rust, rust'. Ik blijf dat woord herhalen. Dat is voor m'n geestelijke rust. Vervolgens krijg ik allerlei signalen, beelden van ambulances, doctoren, alarm: je lichaam heeft hulp nodig. O god, laat het ophouden. Ik blijf vechten. Eerst dacht ik dat ik gewoon even goed moest gaan liggen, uitrusten, maar nu snap ik dat ik nu alles vanuit mijn geest bestuur. Het maakt niet uit of mijn lichaam op een zacht bed ligt onder een deken in een kamer die warm genoeg is. Ik hou mijn lichaam in stand met mijn geest, met mijn wilskracht.
Een hele tijd zeg ik achter elkaar 'ik heb een gezond lichaam, ik adem'. Dit blijf ik maar herhalen, mijn mantra.
Ik heb een gezond lichaam, ik adem.
Ik heb een gezond lichaam, ik adem.
Ik heb een gezond lichaam, ik adem.
Ik heb het idee dat dit m'n lichaam heeft gered.
Ik voel dat ik adem, heel diep en rustig. Maar mijn lichaam voelt alsof alle rust in de wereld niet genoeg is, het is zo totaal uitgeput. Constant bevestigen dat ik een gezond lichaam heb dat ademt, dat dat lichaam op een bed licht op een adres... er is ook een tijd dat ik de hele tijd maar mijn adres prevel. Dat ik zeg: ik woon op dit adres, in deze stad, die in de buurt ligt van die stad, in een wereld waar het 2008 is, dit is een jaartelling die gebaseerd is op de geboorte van een persoon die we Jezus Christus noemen... en ik zie dat deze hele wereld bestaat uit alle aan elkaar gewoven informatie. Wat is 2008? Wat is tijd? Wat is locatie? Het zijn allemaal systemen die onze wereld, ons hele universum in stand houden. Alle rituelen, religies, systemen... deze hele kluwen van informatie houdt ons universum bijeen.
En zo bleef ik me door deze hel heenvechten. Soms herinner ik me eraan dat ik drugs heb gebruikt en dat het slechts een kwestie van tijd is voor alles weer 'normaal' wordt. Maar meer en meer dringt tot me door dat er geen weg terug is, dat ik de aarde en het mij bekende universum ben ontstegen. Als het me niet lukt te focussen, een doel te vinden, iets om te doen, dan blijf ik voor eeuwig in deze chaos hangen. Ben ik toch geworden waar mensen me voor waarschuwden: iemand die geflipt is op paddestoelen. Helemaal de weg kwijt is geraakt, nooit meer terug kwam uit z'n trip. Maar dat boeit niet, want die hele wereld bestaat niet, bestond alleen maar omdat ik ervoor koos dat ze bestond. Ik heb die wereld geschapen. De illusie is nu opgelost, dus het is okee. Men gaat mij niet vinden op m'n kamer, a total nutcase. Men gaat niet huilen en rouwen om mij, ik doe anderen geen pijn hiermee, want die wereld is niet... echt. Het was mijn creatie.
Op een gegeven moment realiseer ik me dat ik helemaal rustig ben. Ik heb geen lichaam meer. Er is geen wereld meer. Ik ben een zee van energie. Ik ben overal en nergens. Er is geen plaats, tijd of ruimte. Er is geen positief of negatief meer. Alles is in balans. Hoewel, alles... er is niets. En niets is alles dat er is.
Nee, wacht... er is... bewustzijn. Ik ben me bewust van mijn 'bestaan', wat dat dan ook inhoudt. En ik voel. Een eeuwige vrede. Ik ben de schepper van alles, de alfa en omega, het begin en het einde. Ik ben oersoep. Ik ben creativiteit. Ik ben scheppingskracht. Ik ben, wat ze noemen, 'god'.
Ergens vind ik het eng. Denk ik: als ik alles ben en niets hoef, moet ik hier dan maar gewoon een beetje energie zitten te zijn, voor eeuwig en altijd? Er is niets buiten mij, er is geen tijd, er zijn geen impulsen van buitenaf die je tot aktie aanzetten... en dan zie ik dat de wereld van het relatieve zo gek nog niet is. Ik denk na over die wereld. En ik kom erachter dat ik hem opnieuw kan scheppen. Ik begin te spreken. Allerlei dingen op te noemen. Ik raak enthousiast en begin te scheppen. Begin alles te bedenken en omschrijven. Begin concepten te definiëren. Wat is een lichaam? Wat is een oogopslag? Wat is genegenheid?
Ik kan de energie vormen. Het komt in beweging. En shit, dit is allemaal zó lastig te beschrijven in woorden. Ergens was ik god, maar er was altijd nog de herinnering aan de persoon die ik op aarde ben. Daar kwam ik volgens mij nooit 100% los van.
Maar goed, wat volgde was dat ik eerst mijn lichaam herschiep. Armen, benen, longen, iets wat we voeding noemen en wat dan het lichaam in stand houdt. Ik sprak: er is tijd, er is ruimte. Ik creëerde letterlijk door te spreken. Ik snap het Bijbelboek Genesis nu. God sprak en het was er. Ik schepte mijn hand en zag hem ontstaan vanuit de energie.
Ik herschiep de hele wereld. Ik herschiep mijn kamer en zag die langzaam maar zeker terugkomen. Ik herschiep zwaartekracht, ik herschiep vast materiaal waar je met je lichaam niet doorheen kan. Ik begreep dat ik de mensen in mijn leven ook schiep. In plaats van alles zelf te zijn creëerde ik personen waarmee ik dan interactie kon hebben. Ik dacht: dit is bizar, de mensen waar ik tegen praat zijn dan gewoon mij. Maar dat was toch niet zo, want ik besefte me dat als ik ging communiceren met zo'n stukje mij, dat er dan magie was... een stukje mezelf leren kennen, wat niet kon als ik niet die ander had gecreëerd.
Uiteindelijk had ik m'n hele wereld opnieuw gecreëerd. Ik lag weer in m'n bed in m'n kamer. Ik stond op, deed m'n badjas aan die als een deken van energie was. Ik zette mijn voeten op de vloer, onwennig. Stampte, voelde dat het vaste materie was. Ik verwonderde me, verwonderde me eindeloos over de wereld die ik gecreëerd had. Ik had de muren weer op z'n plaats gezet en de deur. Ik ging naar de wc. Alles was er weer. Het was middernacht, vijf uur na inname. Ik was viereneenhalf uur volledig weggeweest.
En ergens in dat proces van god zijn wist ik het. Ik besefte wat de zin van alles is, vond het antwoord op de vraag die de mensheid zich altijd zal blijven stellen. De essentie van alles is: creëren en je verwonderen over de wereld die je creëert. Je eindeloos verwonderen. Zucht...
Iemand die e.e.a. weet van het bovennatuurlijke, die zich heeft verdiept in allerlei religies en filosofieën, zal denk ik niet vreemd opkijken van mijn ervaring dat alles uit één voortkomt, dat we allemaal onderdeel zijn van hetzelfde grote geheel. Ik moet sterk denken aan het boek 'Een ongewoon gesprek met god' van Neale Donald Walsch. Daarin wordt heel duidelijk gezegd dat 'god' zich heeft opgesplitst in ontelbare kleinere deeltjes, om zo zichzelf te kunnen ervaren. Deze 'theorie' kom je niet alleen tegen in dat boek, maar in vele religies en stromingen.
En ik denk dat ik het nu oneindig veel beter snap dan voorheen. Ik heb het... ervaren. En ik zit me hier nog steeds te verwonderen. En ik voel me zo nietig en klein, en vraag me af waarom het mij gegeven werd zoiets groots mee te maken, het te doorgronden en er geestelijk en lichamelijk onbeschadigd uit terug te komen. Tijdens het eerste deel van de trip voelde ik me zó dwaas en zó terecht gewezen. Ik die dacht dat ie alles wel aankon, dat ie de geheimen van het universum wel even zou ontrafelen, ik werd totaal overweldigd. En toch, kennelijk, is het me gegund. Mocht ik ongestraft een kijkje nemen in de keuken van het universum.
Ik ben verwonderd dat ik hier weer ben. Diep geraakt. Dit was een ontzettend bijzondere ervaring.
Enkele aantekeningen
Op Erowid Psilocybin Mushroom Vault wordt onder High Dose Effects het volgende gemeld:
Mijn ervaring is denk ik niet uniek, in de zin dat er vele psychonauten zijn die soortgelijke dingen hebben beschreven. Het is dan ook geenszins mijn bedoeling het voor te doen komen alsof ik hier iets nieuws heb ontdekt.
Ik ga voorlopig maar eens rustig aan doen wat psychedelica betreft. Het hele universum je hoofd in laten stromen is nogal... hoe zal ik het zeggen, heftig? Och, woorden zijn soms zo nietszeggend ;)
Ik zal me voorlopig bezig houden met mildere manieren om het bovennatuurlijke te ervaren en te blijven beseffen dat we onze wereld zelf scheppen. Ik ben onlangs begonnen met een dagelijkse meditatiesessie en ervaar dit als een bruikbaar iets voor het ontwikkelen van het bewustzijn.
Namasté,
lol*fan
Ingrediënten:
- ritueel en meditatie
- 3 gram Syrische wijnruit (Syrian Rue / Peganum Harmala)
- 30 gram verse Mexicaanse paddestoelen (Stropharia Cubensis)
Omstandigheden: alleen (geen sitter), thuis.
Ik heb mijn best gedaan zo goed mogelijk in woorden te vatten wat ik heb meegemaakt, maar jullie snappen hopelijk dat het niet meer dan een benadering is.
Ik vraag me af wat er was gebeurd als er een sitter bij was geweest. Of ik dan in een ambulance afgevoerd zou zijn. Want ik heb het idee dat mijn lichaam het zeer zwaar te voorduren heeft gehad, hoewel ik me achteraf hartstikke gezond voel.
Don't try this at home. Dit is geen kinderspel.
Voorbereiding
Ik ben vanochtend om acht uur opgestaan. Ik heb één boterham met jam gegeten en een kopje zwarte thee gedronken. Om half één eet ik een boterham met jonge kaas en drink een kopje witte thee. Nooit eerder heb ik vantevoren gevast. Het is interessant. Elke keer dat ik aan eten denk denk ik eraan dat vandaag een speciale dag is. Mijn laatste zoveel trips werden nogal spontaan ondernomen, zonder al teveel voorbereiding. De trip van vanavond is gepland. Ik ben er al enkele dagen bewust mee bezig.
Ik had de hele ochtend lichtelijk honger. Normaal ontbijt ik met twee of drie boterhammen en eet ik minstens elke drie uur een soortgelijke hoeveelheid. Nu heb ik na de tweede boterham deze dag, die van half één, geen last meer van een hongerig gevoel.
Ik heb mijn kamer gestofzuigd en netjes gemaakt. Alles voelt nu schoon en voorbereid. Toen ik zin had om muziek te luisteren heb ik in plaats van hiphop rustige muziek met zinnige teksten opgezet: Elly & Rickert. Ik heb een goed telefoongesprek gevoerd met een goede vriend. Nu ben ik de boodschappen aan het voorbereiden, ik moet zorgen dat ik makkelijk eten in huis heb voor tijdens de coming down, wanneer ik, ook als ik niet gevast heb, ontzettend honger heb. Ik kom erachter dat gistprodukten niet aan te raden zijn in combinatie met MAOI. Oeps... vanmiddag bij die ene boterham nog biergistpillen geslikt. Die slik ik normaal drie keer daags. Zal het vanavond maar overslaan.
Vier uur. Ik drink een kopje groene thee en lees wat op het psychonautenforum. Zojuist ben ik naar de supermarkt geweest. Ik was zo ontzettend kalm. Op een brugje heb ik staan genieten van het uitzicht. Meeuwen die trots op de top van de gevels van grachtenpanden stonden. De zwanen die statig door het water gleden. Een halfgezonken bootje. De prachtige lucht en de mooie koepel van de Marekerk. Ik liet het allemaal op me inwerken. De pracht en de tijdloosheid, het moment.
Twintig over vijf. Ik heb zojuist een heerlijke pastamaaltijd bereid. Helaas mag ik er nog niet van snoepen. Maar hij staat alvast klaar, voor na m'n trip!
Buiten is het nog licht, de dagen worden kennelijk weer langer; het was me nog niet opgevallen. Ik wacht nog even voor ik met het bereiden van de paddestoelenthee begin en de Syrische wijnruit ga afwegen. Ik kijk een aflevering van Ruri no Shima en laat de winkels ondertussen sluiten en de schemering invallen. Straks, als het buiten enigszins rustig is ga ik verder met mijn ritueel.
Tien voor zeven. Ik heb drie gram Syrische wijnruit tussen mijn kaken vermaalt en pas na twee minuten doorgeslikt. De fijngesneden paddestoelen staan te borrelen op het vuur. Mijn slaapbank is uitgeklapt, de verlichting gedimd. Er licht een doek klaar voor na het douchen. Het is stil in huis. Ik ben er klaar voor.
Twee over zeven. Het paddenstoelenbrouwsel is ingeschonken en staat met een zakje citroengrasthee op smaak te komen. De met liefde bereidde toverdrank is bijna klaar voor inname...
De trip
Ik zit op mijn bed en drink de thee. Daarna lepel ik nog wat van de paddestoelstukjes op, maar verder dan de helft kom ik niet. Het is niet echt lekker en mijn maag vind het wel welletjes. Ik ga even liggen. Ik voel me zwaar worden. Ik ruik m'n zweet. Ik wil schoon zijn voordat ik verder ga. Ik ga naar de douche. Alle geluiden die ik hoor gaan gepaard met een elektronisch aandoend gezoem. Ik kom de douche haast niet meer uit. Terwijl ik onder de straal warm water sta zeg ik tegen mezelf dat als ik me nu laat gaan ik de komende uren onder die waterstraal sta. Ik moet terug naar m'n kamer, op m'n zachte bed liggen.
Dat lukt. Ik droog me af en strompel terug naar m'n kamer. Ik voel me niet lekker, ik moet liggen. Gelukkig heb ik mijn kamer vantevoren in gereedheid gebracht. De verlichting is gedimd. Ik kruip onder de dekens en stop oordopjes in m'n oren om de geluiden van buiten buiten te sluiten.
Een tijdje neem ik met interesse waar wat er in mijn hoofd gebeurd. Ik beleef dat het neuronenbombardement of hoe heet dat, iets met overstimulering van receptoren in de hersenen, begint. Ik voel en hoor het in mijn hoofd. Ik weet niet of ik er de hele tijd bewust bij blijf terwijl het opbouwt. Op een gegeven moment realiseer ik me in ieder geval dat er kei- en keihard op m'n hersens of m'n psyche of weet ik 't ingebeukt wordt. Er is dat scherpe geluid, dat tegelijkertijd voelbaar is en een sensatie is. Het is als een cirkelzaag die de lagen van mijn persoonlijkheid één voor één openzaagt, als een sloophamer die me openbreekt.
Het is alsof duizend kinderen tegelijk aan me trekken en zeggen: "Kom, kom, speel met me!" Ik heb m'n hoofd opengezet en nu stroomt alles naar binnen. De hele wereld, het hele universum. Dit is met geen mogelijkheid meer te stoppen.
Alles is hier. Er is lust, vrouwen die naar me lonken en zeggen: "Hee, je bent hier toch om lol te maken?" Ik ben me bewust van m'n lichaam, dat zich heel duidelijk gereed maakt voor het uitleven van passie en lust. Ik wil hier niet in meegaan. Ik ga er tegenin en de vrouwen veranderen in demonen, het zijn slechts energieën.
Ik ga verder. Er gaan duizend emoties door me heen. Ik voel verdriet, ellende. Verschillende malen voel ik een buitenaardse entiteit die met me communiceert, die het verhaal van zijn universum en alles daarin m'n hoofd in pompt in een ontzettend hoog tempo. Ik denk: "Dit is niet normaal. Dit doet een gezond mens zichzelf niet aan."
Ik wil rust, gewoon rust, maar er is geen rust. Er is een oneindige hoeveelheid informatie die aan me trekt, die me uit elkaar trekt. Ik denk, waar wil ik heen, ik moet me ergens op richten, ik moet een doel hebben. Mijn lichaam is totaal uitgeput. Ik wil rust. Er is steeds dat besef: je moet kiezen, kies wat je wilt doen, wie je wilt zijn, je kunt niet NIET kiezen. Er is geen ontkomen aan. Ik word gek.
Wie ik dacht dat ik was, het blijkt allemaal zo willekeurig. Ik brabbel: er is een wereld, er is een plaats die Leiden heet, ik heb een lichaam en bevind me op [mijn adres]. Daar lig ik op een bed. Ik noem allerlei dingen op die mijn leven mijn leven maken. Ik klamp me eraan vast, maar het zijn zulke dunne draden, ze bieden nauwelijks houvast.
Ik verlies mezelf. Het lukt me niet meer alle informatie waar ik uit besta bij elkaar te houden. Alles brokkelt af, ik verdwijn, ga ten onder in de zee aan informatie. Ik moet focussen. Ik moet een doel hebben. Ik moet iemand zijn. O god, er is zóveel, dit is zó overweldigend. O god, laat dit stoppen, ik heb m'n lesje geleerd, mij is duidelijk mijn plaats gewezen. Hou op, STÓÓÓP!!!
Ik wil m'n bewustzijn verliezen, maar dat is geen optie. Er is geen ontsnapping mogelijk. Ik smeek: laat het ophouden! Laat alles zwart worden en laat me morgen wakker worden in de wereld die ik ken. Ik herinner me eraan dat ik mezelf drugs heb toegediend, dat ik vol moet houden, dat het vanzelf overgaat. Mijn lichaam heeft het gigantisch te verduren, is totaal uitgeput. Soms denk ik 'ik moet eten', en dan open ik mijn ogen maar mijn kamer is mijn kamer niet meer, alles is energie en het is onmogelijk op te staan en de keuken te bereiken, mocht die nog bestaan.
Ik heb echt het gevoel dat het helemaal fout gaat met m'n lichaam. Een hele tijd prevel ik 'rust, rust, rust, rust'. Ik blijf dat woord herhalen. Dat is voor m'n geestelijke rust. Vervolgens krijg ik allerlei signalen, beelden van ambulances, doctoren, alarm: je lichaam heeft hulp nodig. O god, laat het ophouden. Ik blijf vechten. Eerst dacht ik dat ik gewoon even goed moest gaan liggen, uitrusten, maar nu snap ik dat ik nu alles vanuit mijn geest bestuur. Het maakt niet uit of mijn lichaam op een zacht bed ligt onder een deken in een kamer die warm genoeg is. Ik hou mijn lichaam in stand met mijn geest, met mijn wilskracht.
Een hele tijd zeg ik achter elkaar 'ik heb een gezond lichaam, ik adem'. Dit blijf ik maar herhalen, mijn mantra.
Ik heb een gezond lichaam, ik adem.
Ik heb een gezond lichaam, ik adem.
Ik heb een gezond lichaam, ik adem.
Ik heb het idee dat dit m'n lichaam heeft gered.
Ik voel dat ik adem, heel diep en rustig. Maar mijn lichaam voelt alsof alle rust in de wereld niet genoeg is, het is zo totaal uitgeput. Constant bevestigen dat ik een gezond lichaam heb dat ademt, dat dat lichaam op een bed licht op een adres... er is ook een tijd dat ik de hele tijd maar mijn adres prevel. Dat ik zeg: ik woon op dit adres, in deze stad, die in de buurt ligt van die stad, in een wereld waar het 2008 is, dit is een jaartelling die gebaseerd is op de geboorte van een persoon die we Jezus Christus noemen... en ik zie dat deze hele wereld bestaat uit alle aan elkaar gewoven informatie. Wat is 2008? Wat is tijd? Wat is locatie? Het zijn allemaal systemen die onze wereld, ons hele universum in stand houden. Alle rituelen, religies, systemen... deze hele kluwen van informatie houdt ons universum bijeen.
En zo bleef ik me door deze hel heenvechten. Soms herinner ik me eraan dat ik drugs heb gebruikt en dat het slechts een kwestie van tijd is voor alles weer 'normaal' wordt. Maar meer en meer dringt tot me door dat er geen weg terug is, dat ik de aarde en het mij bekende universum ben ontstegen. Als het me niet lukt te focussen, een doel te vinden, iets om te doen, dan blijf ik voor eeuwig in deze chaos hangen. Ben ik toch geworden waar mensen me voor waarschuwden: iemand die geflipt is op paddestoelen. Helemaal de weg kwijt is geraakt, nooit meer terug kwam uit z'n trip. Maar dat boeit niet, want die hele wereld bestaat niet, bestond alleen maar omdat ik ervoor koos dat ze bestond. Ik heb die wereld geschapen. De illusie is nu opgelost, dus het is okee. Men gaat mij niet vinden op m'n kamer, a total nutcase. Men gaat niet huilen en rouwen om mij, ik doe anderen geen pijn hiermee, want die wereld is niet... echt. Het was mijn creatie.
Op een gegeven moment realiseer ik me dat ik helemaal rustig ben. Ik heb geen lichaam meer. Er is geen wereld meer. Ik ben een zee van energie. Ik ben overal en nergens. Er is geen plaats, tijd of ruimte. Er is geen positief of negatief meer. Alles is in balans. Hoewel, alles... er is niets. En niets is alles dat er is.
Nee, wacht... er is... bewustzijn. Ik ben me bewust van mijn 'bestaan', wat dat dan ook inhoudt. En ik voel. Een eeuwige vrede. Ik ben de schepper van alles, de alfa en omega, het begin en het einde. Ik ben oersoep. Ik ben creativiteit. Ik ben scheppingskracht. Ik ben, wat ze noemen, 'god'.
Ergens vind ik het eng. Denk ik: als ik alles ben en niets hoef, moet ik hier dan maar gewoon een beetje energie zitten te zijn, voor eeuwig en altijd? Er is niets buiten mij, er is geen tijd, er zijn geen impulsen van buitenaf die je tot aktie aanzetten... en dan zie ik dat de wereld van het relatieve zo gek nog niet is. Ik denk na over die wereld. En ik kom erachter dat ik hem opnieuw kan scheppen. Ik begin te spreken. Allerlei dingen op te noemen. Ik raak enthousiast en begin te scheppen. Begin alles te bedenken en omschrijven. Begin concepten te definiëren. Wat is een lichaam? Wat is een oogopslag? Wat is genegenheid?
Ik kan de energie vormen. Het komt in beweging. En shit, dit is allemaal zó lastig te beschrijven in woorden. Ergens was ik god, maar er was altijd nog de herinnering aan de persoon die ik op aarde ben. Daar kwam ik volgens mij nooit 100% los van.
Maar goed, wat volgde was dat ik eerst mijn lichaam herschiep. Armen, benen, longen, iets wat we voeding noemen en wat dan het lichaam in stand houdt. Ik sprak: er is tijd, er is ruimte. Ik creëerde letterlijk door te spreken. Ik snap het Bijbelboek Genesis nu. God sprak en het was er. Ik schepte mijn hand en zag hem ontstaan vanuit de energie.
Ik herschiep de hele wereld. Ik herschiep mijn kamer en zag die langzaam maar zeker terugkomen. Ik herschiep zwaartekracht, ik herschiep vast materiaal waar je met je lichaam niet doorheen kan. Ik begreep dat ik de mensen in mijn leven ook schiep. In plaats van alles zelf te zijn creëerde ik personen waarmee ik dan interactie kon hebben. Ik dacht: dit is bizar, de mensen waar ik tegen praat zijn dan gewoon mij. Maar dat was toch niet zo, want ik besefte me dat als ik ging communiceren met zo'n stukje mij, dat er dan magie was... een stukje mezelf leren kennen, wat niet kon als ik niet die ander had gecreëerd.
Uiteindelijk had ik m'n hele wereld opnieuw gecreëerd. Ik lag weer in m'n bed in m'n kamer. Ik stond op, deed m'n badjas aan die als een deken van energie was. Ik zette mijn voeten op de vloer, onwennig. Stampte, voelde dat het vaste materie was. Ik verwonderde me, verwonderde me eindeloos over de wereld die ik gecreëerd had. Ik had de muren weer op z'n plaats gezet en de deur. Ik ging naar de wc. Alles was er weer. Het was middernacht, vijf uur na inname. Ik was viereneenhalf uur volledig weggeweest.
En ergens in dat proces van god zijn wist ik het. Ik besefte wat de zin van alles is, vond het antwoord op de vraag die de mensheid zich altijd zal blijven stellen. De essentie van alles is: creëren en je verwonderen over de wereld die je creëert. Je eindeloos verwonderen. Zucht...
Iemand die e.e.a. weet van het bovennatuurlijke, die zich heeft verdiept in allerlei religies en filosofieën, zal denk ik niet vreemd opkijken van mijn ervaring dat alles uit één voortkomt, dat we allemaal onderdeel zijn van hetzelfde grote geheel. Ik moet sterk denken aan het boek 'Een ongewoon gesprek met god' van Neale Donald Walsch. Daarin wordt heel duidelijk gezegd dat 'god' zich heeft opgesplitst in ontelbare kleinere deeltjes, om zo zichzelf te kunnen ervaren. Deze 'theorie' kom je niet alleen tegen in dat boek, maar in vele religies en stromingen.
En ik denk dat ik het nu oneindig veel beter snap dan voorheen. Ik heb het... ervaren. En ik zit me hier nog steeds te verwonderen. En ik voel me zo nietig en klein, en vraag me af waarom het mij gegeven werd zoiets groots mee te maken, het te doorgronden en er geestelijk en lichamelijk onbeschadigd uit terug te komen. Tijdens het eerste deel van de trip voelde ik me zó dwaas en zó terecht gewezen. Ik die dacht dat ie alles wel aankon, dat ie de geheimen van het universum wel even zou ontrafelen, ik werd totaal overweldigd. En toch, kennelijk, is het me gegund. Mocht ik ongestraft een kijkje nemen in de keuken van het universum.
Ik ben verwonderd dat ik hier weer ben. Diep geraakt. Dit was een ontzettend bijzondere ervaring.
Enkele aantekeningen
Op Erowid Psilocybin Mushroom Vault wordt onder High Dose Effects het volgende gemeld:
Heel erg waar. Gelukkig blijft er wel een stukje bewustwording hangen en doet men nieuwe inzichten op als men de herinnering analyseert. Het opschrijven van mijn ervaring heeft me geholpen e.e.a. op een rijtje te zetten.
Mijn ervaring is denk ik niet uniek, in de zin dat er vele psychonauten zijn die soortgelijke dingen hebben beschreven. Het is dan ook geenszins mijn bedoeling het voor te doen komen alsof ik hier iets nieuws heb ontdekt.
Ik ga voorlopig maar eens rustig aan doen wat psychedelica betreft. Het hele universum je hoofd in laten stromen is nogal... hoe zal ik het zeggen, heftig? Och, woorden zijn soms zo nietszeggend ;)
Ik zal me voorlopig bezig houden met mildere manieren om het bovennatuurlijke te ervaren en te blijven beseffen dat we onze wereld zelf scheppen. Ik ben onlangs begonnen met een dagelijkse meditatiesessie en ervaar dit als een bruikbaar iets voor het ontwikkelen van het bewustzijn.
Namasté,
lol*fan
