Ayahuasca
- Auteur de la discussion Twilight
- Date de début
magickmumu
Holofractale de l'hypervérité
- Inscrit
- 3 Nov 2007
- Messages
- 4 166
happy hardcore :?:
:wink:
Brugmansia
Holofractale de l'hypervérité
- Inscrit
- 2 Nov 2006
- Messages
- 4 372
Caduceus Mercurius a dit:
Ayahuasca zelf heeft geen voorkeur, ik moet er ook niet aan denken, maar het hangt volledig af van iemand's karakter wat hij of zij prefereert.
Caduceus Mercurius
Holofractale de l'hypervérité
- Inscrit
- 14 Juil 2007
- Messages
- 9 628
Ja, het was ook tongue-in-cheek naar Mystic toe, die een tijd geleden beschreef hoe happy hardcore hem tijdens een trip prettige herinneringen en daardoor een prettige ervaring had gegeven.
glesse
Neurotransmetteur
- Inscrit
- 20 Juil 2007
- Messages
- 56
Lang geleden dat ik hier ben geweest, maar ik dacht dat het misschien leuk zou zijn om een ayahuasca tripreport van mezelf hier te delen. Als er nog mensen met tips voor Ayahuasca in Nederland zijn (geen Santo Daime) dan hoor ik het graag!
Halverwege december 2009 was ik op reis, en ik belandde via Couchsurfing bij een aantal vriendelijke mensen in Sao Paulo.
De twee jaar voordat ik op reis ging had ik al redelijk wat over Ayahuasca gelezen, met grote interesse. Waarom ik het in die tijd nooit heb gedaan was omdat ik dacht ‘het komt wel op mijn pad’. Ook vond ik de settings waarvan ik weet dat die in Nederland plaatsvinden vindt ik niks voor mij. Santo Daime is me te religieus en te gestructureerd, en van die weekenden op een afgelegen boederij waarbij de intimiteit met je mede-drinkers net zo groot is als die met jezelf; dat moet iedereen zelf weten, maar is ook niks voor mij.
(als iemand trouwens nog andere interessante settings kent waarin je ayahuasca kan drinken in Nederland, dan hou ik me aanbevolen!)
Degene bij wie ik sliep hield zich bezig met yoga en meditatie, en toen we ‘s avonds wat zaten te drinken had ik het idee dat ik best eens kon vragen wat hij van ayahuasca vond. In eerste instantie reageerde hij nogal verbaasd, en wat later bleek dat hij regelmatig naar Ayahuascaceremonies gaat. Wat nog toevalliger was, was dat er vier dagen later een ceremonie zou zijn, waarbij ook nieuwelingen welkom zijn!
Om mee te kunnen doen aan de ceremonie was een interview vooraf verplicht. Iemand van het centrum (the brotherhood of the divine Nature, http://naturezadivina.org/comunidade/) sprak met alle (in dit geval 3) nieuwelingen af in een soort grand cafe in de stad, om ons een voor een in te lichten, te leren kennen, een formulier in te vullen, enzovoort. Dit werd op een zeer proffessionele manier (bij mij in het engels) gedaan, en degene die mij interviewde was ook degene die tijdens de ceremonie mijn steun en toeverlaat zou zijn, Rafael.
Op de dag zelf reden we met vier personen in een auto ongeveer anderhalf uur Sao Paulo uit, de natuur in, tot we in the middle of nowhere bij het centrum en de tempel kwamen. Daar druppelden mensen van zeer divers pluimage langzaamaan binnen, om wat met elkaar te kletsen, een kop thee te drinken, bedden klaar te maken (er is daar gelegenheid tot blijven slapen) en gewoon samen te zijn. Een soort van harde kern komt daar wekelijks tot zelfs twee keer per week, en de grootste groep bezoekt ongeveer een keer per maand of twee maanden zo’n ceremonie.
Om half negen kon iedereen gaan zitten in de tempel. Die ‘tempel’ (wat misschien overkomt als een raar woord, tot je het ervaren hebt) was een ruimte met plek voor ongeveer 50 mensen om te zitten. Vooraan was een vuur. Achter dat vuur zat de ‘meester’, samen met zijn vrouw en enkele van zijn discipelen. Aan beide zijkanten van het vuur stonden achter elkaar twee rijen met een soort van ligstoelen/fauteuils, en ik zat op de voorste rij van het grootste blok met stoelen, tegenover de meester, met het vuur tussen ons in. Na muziek en een welkomstwoord waar ik toch geen bal van verstond (portugees he...) werd het tijd voor de ayahuasca. Iedereen sloot op zijn beurt aan in een rij, om zijn bekertje met een stukje appel (tegen de smaak) te halen, en daarmee langs de meester te lopen. Deze man, in het dagelijks leven een reguliere arts, werpt een diepe blik in je ogen, voelt aan wat je nodig hebt bij die sessie en vult je beker. Bij de een een bodempje, bij de ander een volle beker. Dit schijnt niks te zeggen over ervarenheid of wat dan ook. Degene met wie ik daar was vertelde me dat bij haar de intensiteit onafhankelijk van de hoeveelheid ernstig kon wisselen. Ik kreeg een beker die iets meer dan half vol zat.
Toen iedereen weer terug was bij zijn plek, werd er gezamelijk, op teken van de meester gedronken. De smaak was lang niet zo smerig als ik had verwacht. Het was een volle, wrange smaak, die me deed denken aan wijn die niet meer goed is met een soort van muffe appelsap er doorheen, maar dan wat ingedikt.
Daarop kon iedereen gaan zitten in zijn relaxte stoel, en werden er enkele gezangen ingezet door de meester om de tempel te vullen met de juiste energieen. Pak hem beet de eerste twintig minuten zat ik heerlijk in mijn stoel, wat weg te dromen op de muziek, en probeerde ik me te focussen op mezelf, mijn ademhaling, het tot rust brengen van mijn gedachten. Langzaamaan voelde ik mezelf steeds rustiger en relaxter worden. Toch bleef ik ook steeds maar denken “Wanneer komt nu die levensveranderende trip die me laat zien wat liefde is, die zo onbeschrijfelijk is dat ik het straks ook moeilijk kan navertellen?”. Dat gaf voor mij aan dat ik nog niet genoeg over het randje heen was om alles om me heen te kunnen laten gaan. Daarom besloot ik nog een tweede portie te halen toen daar gelegenheid voor werd gegeven.
Overigens was er voor die tweede ronde nog een soort van vragenronde geweest, waarbij de mensen die dat wilden een vraag konden stellen aan de meester. Een levensvraag, een ethische vraag, noem maar op. Jammer dat ik het gezien de taal niet kon volgen, maar bij sommige antwoorden maakte de meester een grap, of stelde de vragensteller nog een vraag ter verduidelijking. Daarna was er weer stilte, ongeveer een half uur.
Bij die tweede portie kreeg ik weer meer als een halve beker. Eenmaal terug aangekomen bij mijn plek kwam de vrouw van de meester op me afgelopen. Zij had aangevoeld dat ik teveel had gekregen, en nam daarom ongeveer de helft terug.
Na het drinken van die tweede beker wordt de chronologie voor mij iets troebeler, maar ik probeer er wat van te maken.
Volgensmij begon het tweede gedeelte weer met een half uur stilte, waarna er zang werd ingezet door een meisje met een gitaar en een harp, wat zo ongelofelijk mooi was, dat ik dacht nog nooit zoiets gehoord te hebben. De mensen met wie ik daar was vertelden me ook dat ze de mooiste zangstem heeft die ze kenden. Door dat gezang, de warmte van het vuur, mijn dekentje, de vriendelijkheid en de ongedwongenheid, voelde ik langzaamaan een groot gevoel van ‘vrede en liefde’ over me heen trekken. Verliefdheid, de rust die in je zit vlak voordat je in slaap valt, en het door elkaar mengen van je zintuigen (muziek ruiken, kleuren proeven of horen) en dat alles bij elkaar in het kwadraat, dat was zo’n beetje wat er over me heen kwam. Op dat moment begon de meester weer te praten, en ditmaal richtte hij zich tot mij. Degene die naast me zat vertaalde voor mij. Hij heette me welkom in zijn centrum, en vertelde dat ik vanaf nu een huis had waar ik altijd terecht kon, wanneer ik ook wilde. Ook vertelde hij dat ik me moest laten gaan, dat ik moest proberen los te laten. En dat ik portugees moest leren, zodat niet iemand anders, die in een meditatieve staat verkeert, daar uit moet komen om voor mij te vertalen
Als laatste vertelde hij me nog dat ik terug zou komen. Vanaf dat moment vervaagt mijn tijdsbegrip volkomen. Ik maak een grote reis door abstracte werelden, ik zie een soort van rivier door een regenwoud met een indiaan in een kano die iets naar me fluistert (iets in de trant van ‘Ayahusca is met jou, nu gaat het echt beginnen’), ik voel een verbondenheid met de aarde die ik nog nooit gevoeld heb en ik voel dat ik nieuwe energie inadem.
Tussendoor lukt het me een aantal keer een onderwerp dat ‘voorbijschiet’ vast te pakken, en daar een paar seconden bij stil te staan. Dan moet ik weer laten gaan.
Tussendoor gebeurt ook waar ayahuasca bekend om staat. Ik krijg een gevoel dat ik een hoop rommel er letterlijk uit moet gooien. Rafael merkt dat, vraagt of ik even naar buiten wil, en begeleidt me met een arm om me heen naar buiten, waar ik over een reling zo een beekje in kots. Rafael staat geduldig naast me, vraagt me of het oplucht, en of er nog meer uit moet (terwijl ik vond dat ik best veel moest kotsen voor iemand die een dag gevast heeft). Teruggekomen op mijn plek zie ik dat er blijkbaar al heel wat mensen klaar zijn en de tempel verlaten hebben, want ongeveer de helft van de stoelen is leeg. Ik ben verbaasd dat ik dat helemaal niet heb gemerkt, maar zo gauw ik ga zitten ben ik weer helemaal weg. Hoelang dit geduurd heeft weet ik niet, maar het achtbaan-achtige van het eerste gedeelte gaat er dan een beetje vanaf. Ook wordt het allemaal wat minder visueel, waardoor ik me wat meer kan concentreren op mijn gedachten. Gedachten over hoe mijn leven na mijn lange reis eruit gaat zien, gedachten over mijn relatie met een aantal mensen, en in het algemeen met de wereld om mij heen. Op dat moment zelf bleven die wijze ingevingen of gedachten of visioenen niet zo hangen, en mij was ook verteld dat ik niet moest proberen ze op dat moment te gaan onthouden. Dat bleek ook niet nodig, want in de weken tot maanden erna kwam er op belangrijke momenten iets naar boven uit deze reis wat ik nodig bleek te hebben.
Toen ik zo’n beetje het idee had klaar te zijn me weer onder de mensen te begeven, nam Rafael me mee naar de ruimte waar de rest van de aanwezigen was. Daar was lekker eten aanwezig, wat te drinken, en zat iedereen met elkaar na te praten. De sfeer die in de ruimte hing was zeer vredig en liefdevol (overigens was dat voor de ceremonie ook al zo, maar wist ik dat toen door mijn onervarenheid nog niet zo te plaatsen), en mensen kwamen naar me toe om me te omhelzen en te vragen wat ik had geleerd, wat ik had ervaren. Daar kon ik op dat moment absoluut nog niet op reageren, ik kon alleen nog maar ervaren. Met diverse mensen heb ik een poging gedaan om wat na te praten, maar ik merkte dat de ayahuasca toch nog licht actief was.
Na nog ongeveer anderhalf uur zijn we weer met de auto terug gereden naar Sao Paulo.
Ongetwijfeld een levensveranderende ervaring, waar ik nog iedere dag aan terugdenk. Ook weet ik zeker dat ik nog een keer terug zal gaan naar dezelfde plek.
Ik weet niet goed of ik een beetje kan overbrengen wat Ayahuasca inhoudt. Ook heb ik het idee de heftigheid of de intensiteit ervan niet genoeg te kunnen beschrijven, maar als er nog vragen (of opmerkingen!) zijn, dan laat het maar weten!
Halverwege december 2009 was ik op reis, en ik belandde via Couchsurfing bij een aantal vriendelijke mensen in Sao Paulo.
De twee jaar voordat ik op reis ging had ik al redelijk wat over Ayahuasca gelezen, met grote interesse. Waarom ik het in die tijd nooit heb gedaan was omdat ik dacht ‘het komt wel op mijn pad’. Ook vond ik de settings waarvan ik weet dat die in Nederland plaatsvinden vindt ik niks voor mij. Santo Daime is me te religieus en te gestructureerd, en van die weekenden op een afgelegen boederij waarbij de intimiteit met je mede-drinkers net zo groot is als die met jezelf; dat moet iedereen zelf weten, maar is ook niks voor mij.
(als iemand trouwens nog andere interessante settings kent waarin je ayahuasca kan drinken in Nederland, dan hou ik me aanbevolen!)
Degene bij wie ik sliep hield zich bezig met yoga en meditatie, en toen we ‘s avonds wat zaten te drinken had ik het idee dat ik best eens kon vragen wat hij van ayahuasca vond. In eerste instantie reageerde hij nogal verbaasd, en wat later bleek dat hij regelmatig naar Ayahuascaceremonies gaat. Wat nog toevalliger was, was dat er vier dagen later een ceremonie zou zijn, waarbij ook nieuwelingen welkom zijn!
Om mee te kunnen doen aan de ceremonie was een interview vooraf verplicht. Iemand van het centrum (the brotherhood of the divine Nature, http://naturezadivina.org/comunidade/) sprak met alle (in dit geval 3) nieuwelingen af in een soort grand cafe in de stad, om ons een voor een in te lichten, te leren kennen, een formulier in te vullen, enzovoort. Dit werd op een zeer proffessionele manier (bij mij in het engels) gedaan, en degene die mij interviewde was ook degene die tijdens de ceremonie mijn steun en toeverlaat zou zijn, Rafael.
Op de dag zelf reden we met vier personen in een auto ongeveer anderhalf uur Sao Paulo uit, de natuur in, tot we in the middle of nowhere bij het centrum en de tempel kwamen. Daar druppelden mensen van zeer divers pluimage langzaamaan binnen, om wat met elkaar te kletsen, een kop thee te drinken, bedden klaar te maken (er is daar gelegenheid tot blijven slapen) en gewoon samen te zijn. Een soort van harde kern komt daar wekelijks tot zelfs twee keer per week, en de grootste groep bezoekt ongeveer een keer per maand of twee maanden zo’n ceremonie.
Om half negen kon iedereen gaan zitten in de tempel. Die ‘tempel’ (wat misschien overkomt als een raar woord, tot je het ervaren hebt) was een ruimte met plek voor ongeveer 50 mensen om te zitten. Vooraan was een vuur. Achter dat vuur zat de ‘meester’, samen met zijn vrouw en enkele van zijn discipelen. Aan beide zijkanten van het vuur stonden achter elkaar twee rijen met een soort van ligstoelen/fauteuils, en ik zat op de voorste rij van het grootste blok met stoelen, tegenover de meester, met het vuur tussen ons in. Na muziek en een welkomstwoord waar ik toch geen bal van verstond (portugees he...) werd het tijd voor de ayahuasca. Iedereen sloot op zijn beurt aan in een rij, om zijn bekertje met een stukje appel (tegen de smaak) te halen, en daarmee langs de meester te lopen. Deze man, in het dagelijks leven een reguliere arts, werpt een diepe blik in je ogen, voelt aan wat je nodig hebt bij die sessie en vult je beker. Bij de een een bodempje, bij de ander een volle beker. Dit schijnt niks te zeggen over ervarenheid of wat dan ook. Degene met wie ik daar was vertelde me dat bij haar de intensiteit onafhankelijk van de hoeveelheid ernstig kon wisselen. Ik kreeg een beker die iets meer dan half vol zat.
Toen iedereen weer terug was bij zijn plek, werd er gezamelijk, op teken van de meester gedronken. De smaak was lang niet zo smerig als ik had verwacht. Het was een volle, wrange smaak, die me deed denken aan wijn die niet meer goed is met een soort van muffe appelsap er doorheen, maar dan wat ingedikt.
Daarop kon iedereen gaan zitten in zijn relaxte stoel, en werden er enkele gezangen ingezet door de meester om de tempel te vullen met de juiste energieen. Pak hem beet de eerste twintig minuten zat ik heerlijk in mijn stoel, wat weg te dromen op de muziek, en probeerde ik me te focussen op mezelf, mijn ademhaling, het tot rust brengen van mijn gedachten. Langzaamaan voelde ik mezelf steeds rustiger en relaxter worden. Toch bleef ik ook steeds maar denken “Wanneer komt nu die levensveranderende trip die me laat zien wat liefde is, die zo onbeschrijfelijk is dat ik het straks ook moeilijk kan navertellen?”. Dat gaf voor mij aan dat ik nog niet genoeg over het randje heen was om alles om me heen te kunnen laten gaan. Daarom besloot ik nog een tweede portie te halen toen daar gelegenheid voor werd gegeven.
Overigens was er voor die tweede ronde nog een soort van vragenronde geweest, waarbij de mensen die dat wilden een vraag konden stellen aan de meester. Een levensvraag, een ethische vraag, noem maar op. Jammer dat ik het gezien de taal niet kon volgen, maar bij sommige antwoorden maakte de meester een grap, of stelde de vragensteller nog een vraag ter verduidelijking. Daarna was er weer stilte, ongeveer een half uur.
Bij die tweede portie kreeg ik weer meer als een halve beker. Eenmaal terug aangekomen bij mijn plek kwam de vrouw van de meester op me afgelopen. Zij had aangevoeld dat ik teveel had gekregen, en nam daarom ongeveer de helft terug.
Na het drinken van die tweede beker wordt de chronologie voor mij iets troebeler, maar ik probeer er wat van te maken.
Volgensmij begon het tweede gedeelte weer met een half uur stilte, waarna er zang werd ingezet door een meisje met een gitaar en een harp, wat zo ongelofelijk mooi was, dat ik dacht nog nooit zoiets gehoord te hebben. De mensen met wie ik daar was vertelden me ook dat ze de mooiste zangstem heeft die ze kenden. Door dat gezang, de warmte van het vuur, mijn dekentje, de vriendelijkheid en de ongedwongenheid, voelde ik langzaamaan een groot gevoel van ‘vrede en liefde’ over me heen trekken. Verliefdheid, de rust die in je zit vlak voordat je in slaap valt, en het door elkaar mengen van je zintuigen (muziek ruiken, kleuren proeven of horen) en dat alles bij elkaar in het kwadraat, dat was zo’n beetje wat er over me heen kwam. Op dat moment begon de meester weer te praten, en ditmaal richtte hij zich tot mij. Degene die naast me zat vertaalde voor mij. Hij heette me welkom in zijn centrum, en vertelde dat ik vanaf nu een huis had waar ik altijd terecht kon, wanneer ik ook wilde. Ook vertelde hij dat ik me moest laten gaan, dat ik moest proberen los te laten. En dat ik portugees moest leren, zodat niet iemand anders, die in een meditatieve staat verkeert, daar uit moet komen om voor mij te vertalen
Als laatste vertelde hij me nog dat ik terug zou komen. Vanaf dat moment vervaagt mijn tijdsbegrip volkomen. Ik maak een grote reis door abstracte werelden, ik zie een soort van rivier door een regenwoud met een indiaan in een kano die iets naar me fluistert (iets in de trant van ‘Ayahusca is met jou, nu gaat het echt beginnen’), ik voel een verbondenheid met de aarde die ik nog nooit gevoeld heb en ik voel dat ik nieuwe energie inadem. Tussendoor lukt het me een aantal keer een onderwerp dat ‘voorbijschiet’ vast te pakken, en daar een paar seconden bij stil te staan. Dan moet ik weer laten gaan.
Tussendoor gebeurt ook waar ayahuasca bekend om staat. Ik krijg een gevoel dat ik een hoop rommel er letterlijk uit moet gooien. Rafael merkt dat, vraagt of ik even naar buiten wil, en begeleidt me met een arm om me heen naar buiten, waar ik over een reling zo een beekje in kots. Rafael staat geduldig naast me, vraagt me of het oplucht, en of er nog meer uit moet (terwijl ik vond dat ik best veel moest kotsen voor iemand die een dag gevast heeft). Teruggekomen op mijn plek zie ik dat er blijkbaar al heel wat mensen klaar zijn en de tempel verlaten hebben, want ongeveer de helft van de stoelen is leeg. Ik ben verbaasd dat ik dat helemaal niet heb gemerkt, maar zo gauw ik ga zitten ben ik weer helemaal weg. Hoelang dit geduurd heeft weet ik niet, maar het achtbaan-achtige van het eerste gedeelte gaat er dan een beetje vanaf. Ook wordt het allemaal wat minder visueel, waardoor ik me wat meer kan concentreren op mijn gedachten. Gedachten over hoe mijn leven na mijn lange reis eruit gaat zien, gedachten over mijn relatie met een aantal mensen, en in het algemeen met de wereld om mij heen. Op dat moment zelf bleven die wijze ingevingen of gedachten of visioenen niet zo hangen, en mij was ook verteld dat ik niet moest proberen ze op dat moment te gaan onthouden. Dat bleek ook niet nodig, want in de weken tot maanden erna kwam er op belangrijke momenten iets naar boven uit deze reis wat ik nodig bleek te hebben.
Toen ik zo’n beetje het idee had klaar te zijn me weer onder de mensen te begeven, nam Rafael me mee naar de ruimte waar de rest van de aanwezigen was. Daar was lekker eten aanwezig, wat te drinken, en zat iedereen met elkaar na te praten. De sfeer die in de ruimte hing was zeer vredig en liefdevol (overigens was dat voor de ceremonie ook al zo, maar wist ik dat toen door mijn onervarenheid nog niet zo te plaatsen), en mensen kwamen naar me toe om me te omhelzen en te vragen wat ik had geleerd, wat ik had ervaren. Daar kon ik op dat moment absoluut nog niet op reageren, ik kon alleen nog maar ervaren. Met diverse mensen heb ik een poging gedaan om wat na te praten, maar ik merkte dat de ayahuasca toch nog licht actief was.
Na nog ongeveer anderhalf uur zijn we weer met de auto terug gereden naar Sao Paulo.
Ongetwijfeld een levensveranderende ervaring, waar ik nog iedere dag aan terugdenk. Ook weet ik zeker dat ik nog een keer terug zal gaan naar dezelfde plek.
Ik weet niet goed of ik een beetje kan overbrengen wat Ayahuasca inhoudt. Ook heb ik het idee de heftigheid of de intensiteit ervan niet genoeg te kunnen beschrijven, maar als er nog vragen (of opmerkingen!) zijn, dan laat het maar weten!
HermesTrismegistus
Elfe Mécanique
- Inscrit
- 11 Mai 2010
- Messages
- 344
Heel interessant reportje, nooit geweten dat ze ook in portugal ceremonies gaven... Ik geloof graag dat dit samen met de reis een zeer bijzondere ervaring moet zijn geweest. Hoe lang is de trip nu geleden? En hoe voelde je jezelf de dagen erna?
Greets and Love,
Hermes.
Greets and Love,
Hermes.
Brugmansia
Holofractale de l'hypervérité
- Inscrit
- 2 Nov 2006
- Messages
- 4 372
Lijkt me dat dit in Brazilië heeft plaatsgevonden gezien de maand van z'n reis. De inheemse talen van Zuid-Amerika en Noord-Amerika zijn na de slachtingen en uitroeiingen van de Indianen door de Europeanen vervangen door Engels, Spaans en Portugees.
magickmumu
Holofractale de l'hypervérité
- Inscrit
- 3 Nov 2007
- Messages
- 4 166
Sao Paulo ligt volgens mij in Brazilië
glesse
Neurotransmetteur
- Inscrit
- 20 Juil 2007
- Messages
- 56
HermesTrismegistus a dit:
Zoals hierboven al gezegd, het was in Brazilie, waar men portugees spreekt (omdat we daar ooit vanuit Europa naartoe gevaren zijn om niet alleen maar goede dingen te doen
De trip is nu 5 maanden geleden, het was halverwege december 2009. De dagen erna voelde alles heel erg 'kloppend'. Ik heb in gedachten een constructief plan gemaakt voor de nabije toekomst. nadenken over hoe ik mijn werk aan zou gaan pakken (ik ben inmiddels van een junior-functie naar een senior-functie gepromoveerd). Beslissingen nemen over sociale contacten (enkele zijn weer opgepakt, van anderen concludeer ik langzaam dat die minder belangrijk worden, omdat mensen veranderen en je dat niet tegenhoudt). Bedenken en ook uitvoeren dat tijd voor mezelf ook belangrijk is (tuinieren, niksdoen).
Dat soort zaken ;-) niet de meest lichte onderwerpen dus.
Ook heb ik naar aanleiding van deze reis besloten over een aantal onderwerpen even geen beslissing te nemen. Over mijn relatie, over het contact met een familielid, over mijn woonsituatie. Ik merk dat dat me niet goed doet, want daar ben ik nu wat onrustig in. Maargoed, dat komt wellicht vanzelf een keer (na een reis naar brazilie
haha, als ik het zo lees een redelijk diepe inkijk in mijn leven
maargoed, je vroeg er zelf om..