svenjansen a dit:
Maar ik snap nog steeds niet waarom zoveel mensen denken dat ze tijdens een trip doodgaan, dat het het einde van hun leven is!? Heb nu al zoveel van dit soort verhalen meegemaakt en gehoord.
Persoonlijk zie ik een trip als een heel spiritueel iets. Ik geloof dat je, zeker bij de heftige trips zoals jij die beschreef, de spirituele wereld betreedt. De wereld waar je als ziel vandaan komt, de wereld achter deze wereld. De wereld waar je, wanneer je sterft, naar terugkeert. Daarbij wordt je ook nog eens boven jezelf uitgetild. Plotseling zie je meer, weet je meer, snap je meer. Bij mij is er altijd sterk het gevoel dat ik 'mezelf' tijdelijk moet verlaten, een proces wat vaak gepaard gaat met een sterke emotionele pijn. Je ontstijgt het aardse bestaan en, of je wilt of niet, je moét het loslaten. Hoe meer je tegenstribbelt, hoe meer pijn en verwarring het je oplevert. Je hebt het idee dat alles je ontglipt, je verliest de controle over de dingen. Ik kan me heel goed voorstellen dat sterven een soortgelijk proces is, en dat het als je loslaat en erop vertrouwt dat je goed terecht komt, een stuk makkelijker gaat. Ook ik ben sinds enkele heftige trips niet heel bang meer voor de dood. Ik heb het idee dat ik het proces al enkele keren heb doorgemaakt, en weet dat er niets is om je druk over te maken!