CaduceusMercurius, bedankt voor je uitgebreide reactie. Ik hoop dat het niet erg is als ik verder off-topic ga door er verder op in te gaan, maar ik wil er graag op reageren.
Wij zijn het oneens
. Maar het is een moeilijke discussie om te voeren, omdat hij gaat over persoonlijke ervaringen. Jij zegt dat alleen met psychedelica een echte mystieke ervaring op te roepen is, en dat die ervaring zonder deze middelen eigenlijk onbereikbaar is. Wat het eerst in mij op komt, is dan: wat is dan de relevantie van de psychedelische ervaring, als hij zó erg op zichzelf staat? Wanneer wat wij in een trip ervaren helemaal op zichzelf staat, als een perspectief dat je enkel onder invloed van dat middel kunt hebben, wat kan dat perspectief dan voor ons betekenen? Er is dan maar weinig in het echte leven waarmee we het zouden kunnen plaatsen, of waarmee we het in verband zouden kunnen brengen. Ik ervaar het 'psychedelische perspectief' eerlijk gezegd helemaal niet als op zichzelf staand en zonder verband met het 'normale' leven. In bijvoorbeeld omgang met anderen, wanneer ik mediteer, of wanneer ik gewoon wat om me heen loop te kijken, herken ik regelmatig iets van de werkelijkheidservaring in mijn trips, bijvoorbeeld het gevoel van eenheid. Die ervaring is voor mij compleet identiek, hij is alleen in het normale leven (doorgaans!) duizend keer zwakker en minder overweldigend dan wanneer je tript. Maar hij is er, als je oplet, en het is hetzelfde.
Wat die monnik met dat uitzicht vanaf die berg bedoelde, gaat om persoonlijke groei. Iedereen zal zelf moeten groeien, zal meer en meer zichzelf moeten leren worden. Dat kan bijvoorbeeld door in te zien in wat voor een gevangenis je jezelf gevangen houdt, met je denkpatroontjes, maniertjes, ego-structuurtjes enz. Psychedelica breken die gevangenis in 1 keer open, zodat je weet wat het is om vrij te zijn, maar wanneer het middel is uitgewerkt, ben je weer net zo opgesloten als je eerder was. Met dat gevoel van vrijheid in je herinnering kun je echter met nieuwe energie aan de slag om meer en meer jezelf te worden, en dat kan er uiteindelijk toe leiden dat je, helemaal op eigen kracht, steeds meer er in slaagt om écht te stoppen met je eigen cipier te zijn. En dan ben je veel verder dan je was op het moment dat je tripte, en eventjes mocht inzien hoe het uitzicht zonder tralies is. Daarmee is trippen heel nuttig, omdat het je eigenlijk als geen andere ervaring kan laten inzien waar je staat, en waar je heen zóu kunnen. Maar het is echt alleen een middel, denk ik. Wat is voor jou de waarde van de psychedelische ervaring, wanneer hij geen parallelen heeft met ervaringen in ons nuchtere bewustzijn?
Ik vond zelf
deze video enorm verhelderend, wat betreft deze onderwerpen. Het is een lezing van Richard Alpert, bij de meesten vooral bekend om zijn werk met Leary rondom de psychedelische revolutie. Hij legt heel duidelijk uit, hoe psychedelica hem ertoe gebracht hebben, met zichzelf aan het werk te gaan. Mocht je die hele lezing te lang vinden, dan raad ik
dit fragment heel erg aan. Ik vind het heel goed
. Of b.v.
dit fragment.
Verder: zeggen dat muziek een esthetische, en geen mystieke ervaring geeft, vind ik wel heel erg dogmatisch klinken. Een ervaring van mystieke aard (volgens mij synoniem voor: éénheidservaring) ligt voor mij direct in het verlengde van iets esthetisch waarderen. Trouwens, de relatie tussen mystiek en esthetiek is in een trip wel het allerduidelijkst! Hoe ontzettend mooi alles wordt als je tript zegt mij genoeg daar over.
