Forkbender
Holofractale de l'hypervérité
- Inscrit
- 23 Nov 2005
- Messages
- 11 366
Evolution Illuminee
Er zit een lijn in. Soorten passen zich aan aan de omgeving, waarna de omgeving verandert, waarna de soorten zich weer aanpassen, enz. ad infinitum. In welke richting passen de soorten zich aan? Pro-Life. Hoe verandert de omgeving? Als gevolg van de verschillende levensvormen op aarde? Het moment waarop de soorten de omgeving beginnen te veranderen in hun voordeel, dat wil zeggen het moment van bewustwording van de eigen grenzen, dat wil zeggen van illusie, het opleggen van grenzen, is magisch. Dit is zelfbewustzijn. Opeens zie je jezelf als afgesloten geheel. Daar moet je doorheen. Want later val je samen met het geheel, terwijl je toch bewust bent van het zelf. De uitbreiding van het zelfbewustzijn in het universum is dan weer groter. Geografisch, historisch, archeologisch, medisch, conceptisch, etc. ad infinitum. Hoe groter dit bewustzijn van deze Welt- und Zeit-Geist, des te mooier wordt het leven. In allebei de betekenissen, jouw standpunt en het standpuntloze standpunt van het geheel. Het houdt zichzelf in balans. Ik wil niet zeggen intelligent design, maar tot nu toe heeft het leven wel gewonnen van de dode materie. Als er een moment komt waarop een voorraadje kernkoppen de lucht invliegt en de hele mensheid uitsterft, zal de evolutie terugvallen, zodat we weer bij de kakkerlakken moeten beginnen. Maar dit is slechts macro-selectie. Wat dat betreft zijn wij niet meer dan een spasme van het leven. Op een gegeven moment kan het niet mooier, zonder alles af te breken om opnieuw te beginnen. Het moment van bewustwording wordt op alle schalen van de tijd opnieuw beleeft. Wat historisch breder is, gaat voor ons langzamer, zo langzaam als de as van de aarde om de magnetische noord-zuidlijn draait. Uit balans. En het momentaire, waarin je je bewust wordt van een geheugen. De geschiedenis van het bewustworden is de geschiedenis van een moment. Elke gedachte is een moment. Je probeert je wanhopig te verzetten, maar het sijpelt door in momenten. Waarom verzet je je? Omdat denken wordt bestraft. Omdat het dingen wil veranderen waar anderen heel veel belang aan hangen. Op een gegeven moment echter, wanneer het echte bewustworden daar is, geef je op. Geef je jezelf op, voor een groter geheel, voor een geheel waar je vanaf nu mee samen zult vallen, zonder onderscheids des persoons. En dat moment, beleef je vanaf dan telkens opnieuw, zonder begin en eind.
Er zit een lijn in. Soorten passen zich aan aan de omgeving, waarna de omgeving verandert, waarna de soorten zich weer aanpassen, enz. ad infinitum. In welke richting passen de soorten zich aan? Pro-Life. Hoe verandert de omgeving? Als gevolg van de verschillende levensvormen op aarde? Het moment waarop de soorten de omgeving beginnen te veranderen in hun voordeel, dat wil zeggen het moment van bewustwording van de eigen grenzen, dat wil zeggen van illusie, het opleggen van grenzen, is magisch. Dit is zelfbewustzijn. Opeens zie je jezelf als afgesloten geheel. Daar moet je doorheen. Want later val je samen met het geheel, terwijl je toch bewust bent van het zelf. De uitbreiding van het zelfbewustzijn in het universum is dan weer groter. Geografisch, historisch, archeologisch, medisch, conceptisch, etc. ad infinitum. Hoe groter dit bewustzijn van deze Welt- und Zeit-Geist, des te mooier wordt het leven. In allebei de betekenissen, jouw standpunt en het standpuntloze standpunt van het geheel. Het houdt zichzelf in balans. Ik wil niet zeggen intelligent design, maar tot nu toe heeft het leven wel gewonnen van de dode materie. Als er een moment komt waarop een voorraadje kernkoppen de lucht invliegt en de hele mensheid uitsterft, zal de evolutie terugvallen, zodat we weer bij de kakkerlakken moeten beginnen. Maar dit is slechts macro-selectie. Wat dat betreft zijn wij niet meer dan een spasme van het leven. Op een gegeven moment kan het niet mooier, zonder alles af te breken om opnieuw te beginnen. Het moment van bewustwording wordt op alle schalen van de tijd opnieuw beleeft. Wat historisch breder is, gaat voor ons langzamer, zo langzaam als de as van de aarde om de magnetische noord-zuidlijn draait. Uit balans. En het momentaire, waarin je je bewust wordt van een geheugen. De geschiedenis van het bewustworden is de geschiedenis van een moment. Elke gedachte is een moment. Je probeert je wanhopig te verzetten, maar het sijpelt door in momenten. Waarom verzet je je? Omdat denken wordt bestraft. Omdat het dingen wil veranderen waar anderen heel veel belang aan hangen. Op een gegeven moment echter, wanneer het echte bewustworden daar is, geef je op. Geef je jezelf op, voor een groter geheel, voor een geheel waar je vanaf nu mee samen zult vallen, zonder onderscheids des persoons. En dat moment, beleef je vanaf dan telkens opnieuw, zonder begin en eind.