Een LSD ervaring
Geslacht: Man
Leeftijd: 23
Gewicht: 68 kg (de volgende ochtend: een waanzinnige 61)
Lengte: 1,79 m
Inleiding
Mijn broer en ik hadden in de avond van maandag 19 oktober allebei 2 zegels LSD genomen.
Na zeker 2 uur gewacht te hebben tot we iets merkten van de eerste zegel, en dit op een heel subtiel gevoel na, uit bleef, besloten we een tweede zegel te nemen.
Ik heb een verslag geschreven van wat voor een bijzondere ervaring we mijn zijn tweeën hebben ervaren.
Het verslag beslaat 9 pagina's en ik zal de link hier posten. Maar eerst een aantal fragmenten, want het geheel ga ik niet hier neer zetten omdat het dan veels te lang wordt.
Wat wij toen even mee maakten
Het was een vreemd avontuur om naar beneden te gaan, onze jassen te vinden en deze ook aan te trekken, en vervolgens naar buiten te gaan.
S. kwam lachend de garage in.
"Wat is er?"
Mijn geweldige zus hield een klein feestje voor een vriendin met wat andere vriendinnen en zaten beneden een film te kijken. Toen S. langs liep om zijn jas bij de voordeur vandaan te halen werd hem gevraagd "Wat gaan jullie doen?"
S.'s antwoord was het veel te coole "Effe chillen."
Wat mij vervolgens weer een beetje onrustig maakte over 'zouden ze het door hebben?'.
Maar man, we waren nog maar net begonnen toen. Zo moeilijk moest het toch niet geweest zijn?
We haalden onze schouders op en gingen naar buiten.
S. stak de joint al snel op en even later zaten we hem te delen en stapten verder door de buurt waar het al donker was.
Toen we weer thuis waren:
We besloten dat we het beste maar naar mijn slaapkamer konden gaan, gelukkig hadden onze ouders zich al teruggetrokken in hun eigen vertrekken.
Ik ging achter mijn computer zitten en besloot direct op een forum te laten weten dat 'dit toch wel even heel anders is dan hoe ik er een uur geleden tegen aan keek'.
Mensen die ook met psychedelica experimenteren reageerde hilarisch op mijn geschetste beschrijvingen.
Ondertussen begon mijn LCD monitor zo uiterst vreemd te bewegen en te vervormen.
Ook de muziek leek hier een van de schuldigen van te zijn.
Muziek van zowel Near the Parenthesis en Steve Roach begonnen ineens zo een intense invloed te hebben op wat we mee begonnen te maken.
Ik realiseerde me dat mijn toetsenbord niks meer voor me betekende en besloot na een kort debat Steve Roach naar mijn CD speler te verhuizen en mijn computer uit te zetten.
Dit vereiste veel meer concentratie en de computer gooide heel duidelijk te veel roet in het eten.
Mijn philips Living Colors lamp leek ineens ook zo veel toe te voegen aan het geheel.
"Het kan gewoon niet anders dan dat de mensen die deze lamp bedacht hebben ook hippies waren of zijn." besloten we.
Elk moment bewogen we weer een compleet andere dimensie in, aangevuld en ingevuld door het lila, groen, blauw, geel of rood van de lamp.
We zagen niet langer enkel kleuren, we begonnen ook muziek te zien, en de kleuren begonnen we terug te horen in de muziek.
Een synesthetische ervaring die nog veel dieper begon in te werken naarmate te tijd vorderde.
Als het album 'Structures from Silence' al een meesterwerk is, dan is het nu het meesterwerk der meesterwerken.
Ineens besefte ik me: ik moest plassen.
Ik sloop naar de trap en luisterde.
Er klonk wat gestommel, mijn zus en haar vriendin waren nog bezig met naar bed gaan.
Shit! Er was echt geen enkele mogelijkheid in de miljoenen scenario's die bedacht dat ze níet zouden merken dat ik aan het trippen was.
Wat nu? Dit was een levensgroot dilemma.
Niemand met genoeg spierkracht zou me deze trap af kunnen krijgen.
Ik luisterde nog een keer zo goed als ik kon.
Hmm, er leek geen geluid meer uit de badkamer te komen.
Langzaam sloop ik een aantal treden naar beneden.
Was de kust veilig? Ik bleef maar twijfelen.
Ik sloop naar de deur en probeerde naar binnen te kijken.
Daar trof ik mijn zus aan die nog net niet klaar was met naar bed gaan.
Ik schrok me kapot en wilde direct weer naar boven gaan.
"Ja, kom nou maar verder." hoorde ik droog uit de badkamer komen.
Oke, besloot ik. Dan maar voor de bijl.
Gedwee liep ik de badkamer binnen en ging naar het toilet.
Toen ik ging zitten verliet zij de badkamer. Wat een verademing!
Ik had het overleefd! Dit was geweldig!
Snel weer naar boven en naar mijn kamer.
Weer liggen met mijn koptelefoon op en genieten geblazen!
Weer duizenden jaren in een paar seconden ervaren en ondertussen de meest briljante dingen zien.
Na wat van Near the Parenthesis te hebben geluisterd keerde toch dat vervelende gevoel weer terug.
Ik maakte me zorgen om of S. wel hetzelfde zou ervaren als wat ik aan het mee maken was.
Zou hij nou nog steeds achter zijn computer zitten?
Waarom zou hij niet dezelfde muziek kunnen horen als wat ik nu doe?
Waarom lijkt het alsof ik nu iets ervaar wat ik eigenlijk samen met S. zou moeten ervaren?
Ik zette mijn iPod op stop, legde mijn koptelefoon naast mijn bed en ging voor de zoveelste keer op reis naar de slaapkamer naast de mijne. Toen ik binnen kwam lag S. op bed.
Ah, dat is al wat beter dan hoe ik er over na dacht.
"Hey."
- "Hey, wat is er?"
"Ik weet het niet man." biechtte ik op.
"Ik heb steeds het gevoel dat er iets mis is als ik hier niet ben."
- "Hey ja dat heb ik ook!"
"Wat raar."
- "Hey, anders blijf je toch gewoon hier?"
Wat een mazzel, S. heeft een tweepersoonsbed.
Ik klom naast hem in het bed, en meteen wist ik het;
dit voelt perfect. Wat stom dat we dachten dat we deze trip los van elkaar konden doormaken!
Wij waren ineens op zo'n fundamenteel diep emotioneel niveau met elkaar verbonden.
Gedichten
De druppel in de regenton
De trein die net is gemist
De liefde van je leven
Elke tegenslag heeft een gevolg
Maar je zult altijd machteloos zijn
Je bent niet in staat het
verleden te beïnvloeden.
Wees hier dus niet kwaad op.
Alles is precies zoals het moet zijn
op dat ene unieke moment.
Dus leef zonder macht.
Dus leef en voel je machteloos.
Niks heb jij onder controle
en toch gaat alles perfect door.
Wees niet kwaad op in
het verleden plaatsgevonden situaties.
Alles is precies zoals het is.
Zoals het is, is het.
Geen zorg,
morgen weer een zorg!
(Of niet!)
Aan iedereen die dit leest:
Bedankt,
dat jij er bent!
Bedankt.
Iedereen bedankt.
Hoi meisje in de straat.
Bedankt voor jouw aanwezigheid.
Meneer agent en meesterdief,
ook jullie wil ik bedanken.
Straatartiest of buschauffeur,
bedankt dat jullie er zijn.
Hoi kwaad persoon,
hoi vrolijk persoon.
Lach elkaar maar toe,
en help dan samen die ene met verdriet.
En ook die weer dank je wel.
Zo komen we er wel uit.
Zo met z'n allen,
gewoon zoals het is.
Hoi jongen die zich aangesloten voelt
bij haatdragende leuzen en anti anti anti.
Weet jij dat wat je doet,
eigenlijk precies goed is?
En weet je ook dat als je veranderd,
milder wordt, dingen in ziet,
dat dat dan ook weer precies goed is?
Bedankt voor wie jij bent,
en wat je ooit zal zijn.
Download link voor hele verslag
Klik hier om te downloaden.
Het is een Zip bestand. Daar in zit een Doc bestand van 9 pagina's.
Wees voorbereid op een flink persoonlijk verslag.
Alvast bedankt voor het lezen, en veel respect als je dan ook nog die 9 pagina's door leest!
Geslacht: Man
Leeftijd: 23
Gewicht: 68 kg (de volgende ochtend: een waanzinnige 61)
Lengte: 1,79 m
Inleiding
Mijn broer en ik hadden in de avond van maandag 19 oktober allebei 2 zegels LSD genomen.
Na zeker 2 uur gewacht te hebben tot we iets merkten van de eerste zegel, en dit op een heel subtiel gevoel na, uit bleef, besloten we een tweede zegel te nemen.
Ik heb een verslag geschreven van wat voor een bijzondere ervaring we mijn zijn tweeën hebben ervaren.
Het verslag beslaat 9 pagina's en ik zal de link hier posten. Maar eerst een aantal fragmenten, want het geheel ga ik niet hier neer zetten omdat het dan veels te lang wordt.
Wat wij toen even mee maakten
Het was een vreemd avontuur om naar beneden te gaan, onze jassen te vinden en deze ook aan te trekken, en vervolgens naar buiten te gaan.
S. kwam lachend de garage in.
"Wat is er?"
Mijn geweldige zus hield een klein feestje voor een vriendin met wat andere vriendinnen en zaten beneden een film te kijken. Toen S. langs liep om zijn jas bij de voordeur vandaan te halen werd hem gevraagd "Wat gaan jullie doen?"
S.'s antwoord was het veel te coole "Effe chillen."
Wat mij vervolgens weer een beetje onrustig maakte over 'zouden ze het door hebben?'.
Maar man, we waren nog maar net begonnen toen. Zo moeilijk moest het toch niet geweest zijn?
We haalden onze schouders op en gingen naar buiten.
S. stak de joint al snel op en even later zaten we hem te delen en stapten verder door de buurt waar het al donker was.
Toen we weer thuis waren:
We besloten dat we het beste maar naar mijn slaapkamer konden gaan, gelukkig hadden onze ouders zich al teruggetrokken in hun eigen vertrekken.
Ik ging achter mijn computer zitten en besloot direct op een forum te laten weten dat 'dit toch wel even heel anders is dan hoe ik er een uur geleden tegen aan keek'.
Mensen die ook met psychedelica experimenteren reageerde hilarisch op mijn geschetste beschrijvingen.
Ondertussen begon mijn LCD monitor zo uiterst vreemd te bewegen en te vervormen.
Ook de muziek leek hier een van de schuldigen van te zijn.
Muziek van zowel Near the Parenthesis en Steve Roach begonnen ineens zo een intense invloed te hebben op wat we mee begonnen te maken.
Ik realiseerde me dat mijn toetsenbord niks meer voor me betekende en besloot na een kort debat Steve Roach naar mijn CD speler te verhuizen en mijn computer uit te zetten.
Dit vereiste veel meer concentratie en de computer gooide heel duidelijk te veel roet in het eten.
Mijn philips Living Colors lamp leek ineens ook zo veel toe te voegen aan het geheel.
"Het kan gewoon niet anders dan dat de mensen die deze lamp bedacht hebben ook hippies waren of zijn." besloten we.
Elk moment bewogen we weer een compleet andere dimensie in, aangevuld en ingevuld door het lila, groen, blauw, geel of rood van de lamp.
We zagen niet langer enkel kleuren, we begonnen ook muziek te zien, en de kleuren begonnen we terug te horen in de muziek.
Een synesthetische ervaring die nog veel dieper begon in te werken naarmate te tijd vorderde.
Als het album 'Structures from Silence' al een meesterwerk is, dan is het nu het meesterwerk der meesterwerken.
Ineens besefte ik me: ik moest plassen.
Ik sloop naar de trap en luisterde.
Er klonk wat gestommel, mijn zus en haar vriendin waren nog bezig met naar bed gaan.
Shit! Er was echt geen enkele mogelijkheid in de miljoenen scenario's die bedacht dat ze níet zouden merken dat ik aan het trippen was.
Wat nu? Dit was een levensgroot dilemma.
Niemand met genoeg spierkracht zou me deze trap af kunnen krijgen.
Ik luisterde nog een keer zo goed als ik kon.
Hmm, er leek geen geluid meer uit de badkamer te komen.
Langzaam sloop ik een aantal treden naar beneden.
Was de kust veilig? Ik bleef maar twijfelen.
Ik sloop naar de deur en probeerde naar binnen te kijken.
Daar trof ik mijn zus aan die nog net niet klaar was met naar bed gaan.
Ik schrok me kapot en wilde direct weer naar boven gaan.
"Ja, kom nou maar verder." hoorde ik droog uit de badkamer komen.
Oke, besloot ik. Dan maar voor de bijl.
Gedwee liep ik de badkamer binnen en ging naar het toilet.
Toen ik ging zitten verliet zij de badkamer. Wat een verademing!
Ik had het overleefd! Dit was geweldig!
Snel weer naar boven en naar mijn kamer.
Weer liggen met mijn koptelefoon op en genieten geblazen!
Weer duizenden jaren in een paar seconden ervaren en ondertussen de meest briljante dingen zien.
Na wat van Near the Parenthesis te hebben geluisterd keerde toch dat vervelende gevoel weer terug.
Ik maakte me zorgen om of S. wel hetzelfde zou ervaren als wat ik aan het mee maken was.
Zou hij nou nog steeds achter zijn computer zitten?
Waarom zou hij niet dezelfde muziek kunnen horen als wat ik nu doe?
Waarom lijkt het alsof ik nu iets ervaar wat ik eigenlijk samen met S. zou moeten ervaren?
Ik zette mijn iPod op stop, legde mijn koptelefoon naast mijn bed en ging voor de zoveelste keer op reis naar de slaapkamer naast de mijne. Toen ik binnen kwam lag S. op bed.
Ah, dat is al wat beter dan hoe ik er over na dacht.
"Hey."
- "Hey, wat is er?"
"Ik weet het niet man." biechtte ik op.
"Ik heb steeds het gevoel dat er iets mis is als ik hier niet ben."
- "Hey ja dat heb ik ook!"
"Wat raar."
- "Hey, anders blijf je toch gewoon hier?"
Wat een mazzel, S. heeft een tweepersoonsbed.
Ik klom naast hem in het bed, en meteen wist ik het;
dit voelt perfect. Wat stom dat we dachten dat we deze trip los van elkaar konden doormaken!
Wij waren ineens op zo'n fundamenteel diep emotioneel niveau met elkaar verbonden.
Gedichten
De druppel in de regenton
De trein die net is gemist
De liefde van je leven
Elke tegenslag heeft een gevolg
Maar je zult altijd machteloos zijn
Je bent niet in staat het
verleden te beïnvloeden.
Wees hier dus niet kwaad op.
Alles is precies zoals het moet zijn
op dat ene unieke moment.
Dus leef zonder macht.
Dus leef en voel je machteloos.
Niks heb jij onder controle
en toch gaat alles perfect door.
Wees niet kwaad op in
het verleden plaatsgevonden situaties.
Alles is precies zoals het is.
Zoals het is, is het.
Geen zorg,
morgen weer een zorg!
(Of niet!)
Aan iedereen die dit leest:
Bedankt,
dat jij er bent!
Bedankt.
Iedereen bedankt.
Hoi meisje in de straat.
Bedankt voor jouw aanwezigheid.
Meneer agent en meesterdief,
ook jullie wil ik bedanken.
Straatartiest of buschauffeur,
bedankt dat jullie er zijn.
Hoi kwaad persoon,
hoi vrolijk persoon.
Lach elkaar maar toe,
en help dan samen die ene met verdriet.
En ook die weer dank je wel.
Zo komen we er wel uit.
Zo met z'n allen,
gewoon zoals het is.
Hoi jongen die zich aangesloten voelt
bij haatdragende leuzen en anti anti anti.
Weet jij dat wat je doet,
eigenlijk precies goed is?
En weet je ook dat als je veranderd,
milder wordt, dingen in ziet,
dat dat dan ook weer precies goed is?
Bedankt voor wie jij bent,
en wat je ooit zal zijn.
Download link voor hele verslag
Klik hier om te downloaden.
Het is een Zip bestand. Daar in zit een Doc bestand van 9 pagina's.
Wees voorbereid op een flink persoonlijk verslag.
Alvast bedankt voor het lezen, en veel respect als je dan ook nog die 9 pagina's door leest!
